Een grote producent, naast North American, was het Canadese Canadair (1815 geproduceerd), welke op 9 augustus 1950 haar eerste F-86, als de CL-13 Mk I het luchtruim liet kiezen. Deze kist was geheel uit componenten samengesteld die door North American waren geleverd. Er was een order voor een aanzienlijk aantal Mk I toestellen, maar bij Canadair begon men direct met de volgende generatie, de op de F-86E gelijkende versie, de CL-13 Mk II. Er werden van de Mk II 350 stuks gebouwd tussen 1952/53, welke in dienst kwamen bij de Royal Canadian Air Force (RCAF). Tevens werden in 1952 60 Mk II aangemaakt voor de Amerikaanse luchtmacht om ingezet te worden in Korea.

Er werd geen Mk III geproduceerd, maar wel de Mk IV, waarvan slechts 10 aan de RCAF werden geleverd. De rest werden doorgesluisd aan de RAF die de toestellen bij 11 squadrons onderbracht. Deze werden over het algemeen ingezet vanaf West-Duits grondgebied. Half jaren zestig van de vorige eeuw, werden deze afgestoten en deels doorverkocht aan Joegoslavië en Italië.

Werden de Mk I en Mk II nog aangedreven door de J74 turbojet, vanaf de Mk V werd de Avro Orenda 10 aangebracht die veel krachtiger was. De J74 produceerde ongeveer 2360 kg aan stuwdruk, de eerste generatie Orenda’s 2724 kg. Latere versies van de Orenda produceerden 3302 kg. Van de Mk V werden 370 geproduceerd. Deze vervingen de Mk II’s die dienst deden in Europa. Deze oude kisten werden overgedaan aan Turkse en Griekse luchtmachten.

De eerste vrouw die door de geluidsbarrière drong met een straaljager, was Jackie Cochran. Cochran was al een levende legende vanwege haar baanbrekende werk voor vrouwen in de luchtvaart, voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Cochran was zelfs de eerste niet-Japanse vrouw die Japan na de capitulatie binnenkwam. Ze vond een levenslange vriend in Chuck Yeager, de man die als eerste door de geluidsbarrière vloog in de Bell X-1. Yeager moedigde haar aan om als eerste vrouw de geluidsmuur te slechten. Ze verrichtte dit feit met een geleende Canadair CL-13 op 18 mei 1953. Later zou Cochran als eerste vrouw een deklanding maken op een vliegdekschip en er ook weer vanaf vliegen. Ook was ze de eerste vrouw die tweemaal sneller dan het geluid vloog, ditmaal in een Northrop T-38 Talon.

De Mk VI was de laatste versie die door Canadair werd gebouwd. Dit was de beste versie met een zeer krachtige Orenda motor. Er werden maar liefst 655 van de Mk VI gebouwd waarvan er 390 naar de RCAF gingen om oudere Sabres te vervangen die in Duitsland en Frankrijk waren ondergebracht. Duitsland ontving van de 225 Mk VI Sabres, zes gingen naar Colombia en Zuid-Afrika mocht 34 stuks ontvangen.

Een kleinere producent was CAC in Australië. Australië bouwde de F-86 in licentie bij de Commonwealth Aircraft Corporation (CAC) in opdracht van de Royal Australian Air Force (RAAF). De CA-27 Mk 30 was een 60% procent herzien ontwerp om de Rolls-Royce Avon Mk 26 motor er in onder te brengen. De Avon had ongeveer 50% meer vermogen dan de J47. Als bewapening voerden deze ‘Avon Sabres’ 30mm Aden kanonnen en AIM-9 Sidewinder raketten. Er werden 21 Mk 30 gebouwd, 21 Mk 31 en 69 stuks van de Mk 32 die vier pylonen onder de vleugel had, en de brandstofcapaciteit bezat van de F-86F.

Begon dit verhaal met de Amerikaanse marine en haar Fury jachtbommenwerper, zo eindigt dit verhaal ook. De ontwikkeling van de FJ-1 liep op een dood spoor, maar toen bleek dat de F-86 superieure eigenschappen bezat, bestelde de US Navy op 8 maart 1951 drie prototypen gebaseerd op de F-86. De uitkomst van deze XFJ-2 toestellen resulteerde in een order voor 300 FJ-2 Fury’s.

Het leek uiterlijk op de F-86, maar bezat opvouwbare vleugels en katapulthaken, verlengd onderstel van het voorwiel, een APG-30 vuurgeleidingsradar. De motor was een J47-2 welke een stuwdruk leverde van 2722 kg. Als bewapening bezat de FJ-2 vier 20mm kanonnen.

De opvolger van de FJ-2 was de FJ-3 waarin een Wright J65-W-2 Sapphire motor was geplaatst. Het bezat een diepere romp en een nieuwe cockpitkap. Er was ruimte voor meer brandstof en de vleugelvoorranden waren verlengd. Het was mogelijk een grotere wapenlast mee te nemen. Van de FJ-3 werden uiteindelijk 538 exemplaren geleverd. Vanaf 1962 werden de FJ-3 toestellen als F-1 aangeduid.

De laatste marine versie van de Fury was de FJ-4 die vanaf februari 1955 werd geproduceerd. Dit toestel had een nieuw airframe, diepe romp, met ruggengraat dat over ging in een dun hoog kielvlak. De spoorbreedte werd verlengd, en de brandstofcapaciteit met 50% vergroot. Van de FJ-4 (later als de F-1E aangeduid) werden 152 gebouwd. Een verbeterde versie leidde tot de FJ-4B (AF-1E) waarvan 222 werden geleverd. Deze versie bezat zes wapen-pylons, een ‘Low-altitude Bombing System’ (LABS), voorzieningen om in de lucht bij te tanken, en extra luchtremmen achter op de romp. De ‘LABS’ was nodig om een nucleaire bom af te leveren. De FJ-4B was de eerste straaljager die een nucleair wapen vanaf een vliegdekschip kon vervoeren. En hier was de ‘LABS’ voor nodig, deze gaf aan wanneer het toestel omhoog getrokken moest worden, en de bom dan los viel van het toestel, en de piloot in een ‘halve-Cuban acht’ moest zien weg te komen, om uit de buurt van de nucleaire explosie te komen.

In totaal werden er 1112 Fury’s gebouwd, waarmee er een gezamenlijke Sabre/Fury productie uiteindelijk was van 9793 stuks. In totaal vlogen 30 landen met de F-86. Er zijn nog verscheidene F-86 bewaard gebleven. Statisch zijn het er tegen de 120 die in musea staan, of in opslag of onder restauratie zijn. Ook zijn nog verschillende F-86 versies vliegwaardig. De laatste telling was 24 stuks (2021), waarvan maar liefst twaalf Canadair gebouwde CL-13's zijn (waarvan één in Frankrijk en één in Duitsland en de rest in de VS) en tien F-86 in de Verenigde Staten, plus 1 die gerestaureerd wordt tot vliegwaardig. In Australië zijn twee CA-27 Mk.32, plus één Mk.31 die gerestaureerd wordt in Nieuw-Zeeland. Maar van de marine versie is er nog maar één vliegwaardig, een FJ-4B, welke onderdeel is van ‘MiG Fury Fighter’, bij Teton Aviation in Driggs, Idaho.

Tijdens de Indo-Pakistaanse oorlog in 1965, schoot Sqn Ldr M.M. Alam met zijn F-86 van de Pakistaanse luchtmacht binnen één minuut vijf Indiase jachtvliegtuigen neer. US Marine Major John Glenn, de eerste Amerikaanse astronaut die in een baan om de Aarde vloog, scoorde drie overwinningen met de F-86 toen hij tijdelijk bij USAF 51 FIW was geplaatst in Korea. Hij was niet de enige astronaut die met de F-86 vloog, ook ‘Gus’ Grissom en ‘Buzz’ Aldrin waren vliegers op de Sabre, net als de astronauten begeleider in Houston, Gene Kranz. De jongste F-86 piloot zal Fl.Off. Waleed Ehsanul Karim van de Pakistaanse luchtmacht zijn geweest, hij begon op zijn 18de op de F-86 te vliegen!

Topscoorder in Korea met de F-86 was Captain Joseph C. McConnell bij USAF 51 FIW, met 16 overwinningen. McConnell kwam om op 25 augustus 1954 tijdens het testen van een F-86H op Edwards AFB. Maar de eerste aas op een F-86 was Major James ‘Jabby’ Jabara, toen hij op 3 april 1951 zijn eerste MiG neerschoot. Een maand later schoot hij zijn vijfde en zesde MiG-15 neer. In totaal zou Jabara 15 MiG 15's neerschieten (in de Tweede Wereldoorlog had hij daarbij ook 1.5 overwinning behaald met een Mustang P-51). Op de derde plek kwam Captain Manuel ‘Pete’ Fernandez die de 26ste straaljager aas werd in Korea met 14.5 overwinningen. Hij scoorde zijn overwinningen met een F-86 bij het 334th Fighter Intercepter Squadron, 4th FIW.

OF GA TERUG

---