Uiterlijk leek de P-38L exact op de P-38J. Voor een snelle herkenning, de P-38L was uitgerust met een landingslicht in de bakboordvleugel. De 'L' variant was de meest gebouwde met 3923 toestellen. Een contract voor nog eens 1887 P-83L's werd geschrapt op de dag dat Japan capituleerde. De P-38L was uitgerust met V-1710-111/113 motoren en kon bewapend worden met raketbommen. Er was ruimte voor totaal tien 127mm projectielen aan buitenkant van de motoren.

Uit de P-38J en de P-38L werden 705 F-5E fotoverkenners gebouwd. Varianten hierop waren de F-5F en de F-5G die een andere cameraopstelling hadden.

Er werden meer P-38J en P-38L's aangepast voor verschillende rollen. In Europa, waar de P-38 beter uit de voeten kon als grondaanvaller werden enkele modellen verbouwd tot 'Pathfinders'. Hiertoe werden in Engeland de neuzen aangepast om een bommenrichter en Norden richt apparatuur in te huisvesten. Deze versies stonden bekend als de 'Droop Snoot' Lightnings en vlogen voor een formatie P-38's uit die beladen waren met 1000 kg aan bommen. Als de Pathfinder haar last liet vallen, deed de rest dit ook.

Vanwege slechte weersomstandigheden was bombarderen op zicht soms onmogelijk. Om dit probleem op te lossen werd uit de P-38J en P-38L romp, de Droop Snoot 'Mickey' Pathfinder ontwikkelt. In de vergrote dichte neus was H2X BTO (bombing through overcast) AN/APS-15 apparatuur aangebracht dat zich richtte op rivieren en meren om de plaats te bepalen, niet echt zuiver, maar beter dat dan niks.

Voor de oorlog in Europa kwam de nachtjagerversie van de Lightning te laat. Uit een tachtigtal P-38L's werd een tweezitterversie ontwikkeld, de P-38M (ook wel de 'Night Lightning') genoemd). Daartoe was een verhoogde tweede cockpitruimte gebouwd achter de piloot.

De ruimte voor de radarbediener was zo krap dat voor deze functie de kleinste mannen werden aangewezen. Onder de neus was in een gondel de AN/APS-6 aangebracht. De toestellen waren geheel zwart gespoten en voorzien van vlamdempers op de lopen van het geschut in de neus. De P-38M zag slechts beperkte actie in de strijd tegen Japan.

In het laatste jaar van de oorlog werd meer geëxperimenteerd met de mogelijkheden van de P-38. Er werden zelfs houders met transparante neuzen onder de vleugels gehangen waarin personen vervoerd konden worden, hetzij gewonden, dan wel onderhoudsmensen die zo vervoerd werden naar vooruit geschoven posten.

Hoewel na de oorlog de P-38 al snel verdween uit de arsenalen, en in 1949 al overtollig werd verklaard, wil ik toch nog even wijzen op twee afgeleide varianten van de P-38.
In november 1942 koos de XP-49 het luchtruim. Deze was uitgerust met Continetal XIV-1430-13/15 motoren. Het was ontwikkeld voor onderzoek op grote hoogte, daartoe was een drukcabine ingebouwd.

In juni 1944 ging een geheel herziene P-38 de lucht in, de XP-58 'Chain Lightning'. Het was een verlengde P-38 met Allison V-3420-11 motoren en een geschutskoepel waarin vier kanonnen waren aangebracht. In een verwisselbare neus konden twee 20mm kanonnen en vier .50 kaliber machinegeweren gevoerd worden of een 75mm kanon. Maar het bleek dat de bestaande P-38 de taak als grondaanvaller meer dan adequaat deed, dus werd de XP-58 niet verder ontwikkeld.

Op 12 juni 1943 viel een P-38 in Italiaanse handen toen een USAAF piloot per ongeluk door een niet goed werkende kompas op Capoterra, Sardinië landde. Het werd overgebracht naar Centro Sperimental op Guidonia, bij Rome. Dit toestel, de P-38G, 43-2278 zou weer ingezet zijn tegen Geallieerde bommenwerpers. De Italiaanse kolonel Angelo Tondi zou een aanval ingezet hebben op twee Flying Fortress B-17F's, de 42-30093 en de 42-30307 van het 419th USAAF bombing squadron. B-17F, 42-30307, 'Bonnie Sue' onder commando van Lieutenant Albert Fensel werd neergeschoten. Er zouden minstens zes man uit het toestel hebben weten te ontsnappen waarvan er, na 60 uur op zee, slechts drie konden worden gered. Sommige bronnen melden ook een B-24 die neergeschoten zou zijn door de 'Italiaans' P-38. Sommige bronnen suggeren dat deze P-38 na het testen in Italië naar Duitsland zijn overgevlogen voor testvluchten aldaar. Na terugkeer in Italië zou de P-38G, 43-2278 later aan de grond gehouden worden aangezien de synthetische brandstof niet geschikt zou zijn geweest voor de leidingen en de motoren. Begin juni 1944 zou de P-38G vernield zijn tijdens een bombardement op Guidonia.

Er zijn minstens twee P-38 Lightnings in Duitse handen geweest die vliegwaardig waren. De eerste P-38, die een Duitse handen viel, werd met de code T9 + XB uitgerust en getest door 2.Staffel/Versuchsverband Oberbefehlshaber der Luftwaffe, ook wel populair Zirkus Rosarius genoemd. Dit toestel zou zelfs tijdens een luchtshow op Rechling een demonstratie hebben gegeven. Wat er verder van het toestel is geworden is speculeren (verschillende bronnen geven aan dat dit toestel het serienummer 43-2278 zou hebben gehad, waarmee het dezelfde maakt als de P-38G die per ongeluk op Sardinië landde, zie hierboven).

Over een andere P-38 is veel meer bekend. Deze P-38, een Lockheed F-5E werd door de overloper Martin James Monti gestolen. Martin James was een zoon van een Italiaans-Duite emigranten. De 21 jarige Monti was een antisemiet, anticommunist, en bewonderde Hitler en Mussolini toen hij november 1942 zich meldde bij de USAAF. Hij kreeg vliegles op de P-38 en de P-39, en vroeg toestemming om bij de 82nd Fighter Group in Italië te mogen vliegen. Zonder de juiste toestemming of papieren wist hij naar Cairo te komen in een C-46 en door te vliegen naar Libië en door naar Italië. Hij ‘leende’ een Jeep in Napels waarmee hij naar Foggia ging om zich te melden bij General Clarence ‘Curly’ Edwinson, commandant van de 82nd FG. Deze stuurde hem terug naar Napels. Daar aangekomen maakte Monti een stop bij de vliegbasis Pommigliano.

Op 13 oktober 1944 zag Monti enkele vliegtuigen staan bij het 354th Air Service Squadron, waaronder een mooie nieuwe Lockheed F-5E fotoverkenner. Volgens een ‘1A’ kaart moest het toestel een controle test ondergaan. Monti gaf een valse verklaring dat hij ‘de testpiloot’ waarna hij met F-5E, 44-23725, om 12.30 uur vertrok van het vliegveld. Rond 15.00 uur landde Monti op het vliegveld van Milaan-Linate en werd gevangen genomen door de Italianen. Een paar dagen later werd de F-5E overgevlogen door de Aeronautica Nazionale Repubblicana naar Villafrance nabij Verona. Hier werd het voorzien van een gele onderzijde en met Duitse markeringen. Vervolgens werd het toestel, nu in Duitse dienst, overgevlogen naar het testcenter Erprobungstelle Rechlin, het zogenaamde ‘Rosarius Zirkus’.

Monti, die graag bij de Luftwaffe wilde dienen maar werd afgewezen, zou toetreden tot de propaganda machine in Berlijn waar meer Amerikaanse en Britse overlopers zaten. Onder de naam ‘Captain Wiethaupt’ kon hij zijn stem laten horen over de Duitse radio. In april 1945 vluchtte hij naar noord-Italië waar hij werd opgepakt en aan de Amerikanen overhandigd. Hij moest voor de krijgsraad verschijnen met als aanklacht ‘Desertie en diefstal van materiaal met een waarde boven de 50 dollar’. Monti verklaarde het toestel slechts ‘geleend’ te hebben en door Flak was neergeschoten. Hij werd uiteindelijk veroordeeld tot 15 jaar gevangenisstraf voor diefstal en afwezigheid zonder aanvraag. In 1947 kon hij vrij komen als hij in het leger zou gaan zonder rang. Maar de FBI was onderhand op de zaak gaan zitten en Monti werd wederom gearresteerd in januari 1948. Met de beschuldiging van ‘hoogverraad’ dreigde de doodstraf,maar omdat Monti ‘schuld’ bekende kreeg hij 25 jaar gevanenisstraf en 10.000 dollar boete. In 1960 kwam Monti vrij en stierf anoniem in 2000.

BRONNEN

Klik hieronder om terug te keren naar
www.strijdbewijs.nl