Op de komende pagina's zijn twee (drukke) dagtochten te ondernemen langs verschillende objecten die in de Cotentin zijn te vinden. Deze komende dagtocht is door de westkant van de Cotentin. Beide tochten zijn niet alleen interessant voor diegene die sporen van de oorlog zoekt, maar ook de natuur, de oude stadje, de bocage, en de rotsige kusten, zijn zeker de moeite waard om in deze streek te bezoeken. Beide tochten vertrekken vanuit de omgeving van Ste.Mère-Eglise.

Het Amerikaanse 1st Army probeerde het 5th Corps naar het zuiden en oosten te laten uitbreken, maar gebrek aan munitie en de moerassen vertraagden dit. De eerste dagen bleef Utah Beach ook onder Duits vuur liggen wat de aanvoer erg hinderde. Maar de strijd om de Cotentin moest verder. Terwijl de 101st AD. In gevecht was in en rond Carentan, was St. Mère-Eglise in stevige handen van de 82nd Airborne Division. Een gesloten bruggenhoofd was aan de westzijde van dit stadje, met als grens de rivier Merderet, geschapen met de 4th Infantry Division. Een uitbraak naar het westen was essentieel.

De commandant van het VII Corps, General J. Lawton Collins had zijn hoofdkwartier betrokken ten zuiden van Ste-Mère-Eglise, in een grote ommuurde boerenplaats, Château de Franquetot. In 2023 werd deze historische plaats voor bezoek opengesteld, als D-Day Collins Museum. Het is meer dan de moeite waard om dit te bezoeken, voor meer hierover, klik op de Link; D-Day Collins Museum onderaan die pagina vind u meer daarover,...

General J. Lawton Collins besluit met een bliksemactie (dat hem de bijnaam 'Lightning Joe' opleverde), uit te breken. Hiertoe wordt de 90th Infantry Division aangewezen. Deze zal door de linie van de 82nd Airborne Division trekken die de bruggen over de Merderet bij Chef-du-Pont en La Fière stevig in handen hebben. Doel voor de 90th Division is Pont l’Abbé en doorstoten naar St. Sauveur-le-Vicomte, waarbij globaal de D 15 wordt gevolgd.

De beslissing van Collins om de 90th Infantry Division in te zetten op dit punt heeft veel schade aan het imago van de 90th berokkend. De 90th was na de 4th Infantry Division aan land gekomen op Utah Beach tussen 6 en 8 juni. De 90th, onder commando van Brigadier-General Jay W. MacKelvie, had geen gevechtservaring en dit zou hen opbreken, zowel van Duitse als van Amerikaanse kant.

De opdracht voor MacKelvie was om het 358th Regiment naar St.Sauveur-le-Vicomte te laten oprukken vanaf Chef-du-Pont. Het 357th Regiment zou ten noorden, vanuit La Fière, oprukken naar het westen. Het 357th ging op 10 juni door de linie van de 82nd bij La Fière maar viel terug toen de Duitsers het vuur openden. Het 358th Regiment bij Chef-du-Pont vertrok op tijd, maar stopte na enkele honderden meters vanwege juist het uitblijven van Duits vuur. Col. James V. Thompson vreesde dat zijn regiment in de val zouden lopen omdat de Duitsers achter zijn oprukkende positie kwamen.

De 10de juni verstreek met niet noemenswaardige terreinwinst. Ook de volgende dag verliep de opmars bijzonder traag. Het 357th wist Les Landes te bereiken en 358th Pont-l’Abbè. Op 12 juni werd het 359th Regiment, dat tijdelijk toegevoegd was bij de 4th Infantry Division, tussen het 357th en 358th ingezet. Op 13 juni wist het 358th Regiment Pont-l’Abbè in te nemen nadat een bombardement en een artillerie barrage het met de grond gelijk had gemaakt. Collins oordeelde dat het aan leiderschap en agressie ontbrak bij de 90th ID. dat de opmars zo traag verliep. Er aan voorbijgaande dat deze mannen nog nooit onder vijandelijk vuur hadden gelegen. De ervaren Duitse troepen tegenover hen hadden al dagen aaneen tegen de 82nd Airborne Division gevochten. Ook het terrein, de bocage, was in het voordeel van de verdediger. Achter elke heg en struik leek een Duits kanon te staan. MacKelvie en de commandanten van het 357th en 358th werden vervangen. De 90th ID. bleef aan de frontlijn, maar hun aanvalstaak werd op 14 juni overgenomen door de 82nd Airborne en de 9th Infantry Division.

Op 14 juni opende het 358th Regiment, 90th Infantry Division voor het laatst de aanval op een kruispunt, 900 meter vanaf de startpositie. De Duitse mortieren en 8,8cm kanonnen schoten vanaf de overkant van de Douve, maar het 358th wist haar doel te bereiken. Rond het middaguur trok het 507th PIR en het 325th GIR van de 82nd door de linie van de 358th. Artillerie steun van de 188st Battalion Fieldartillerie schoot granaten voor de oprukkende paratroepes. Maar de para’s rukten te snel op en werden getroffen door eigen artillerie waarbij enkele slachtoffers vielen in het 2nd Battalion, 507th. Terwijl de regimenten van de 90th ID. naar het noorden draaiden en daar te maken kregen met een sterke Duitse verdediging, kwam het 60th Regiment, 9th ID op de rechterflank van de twee regimenten van de 82nd.

Langzaam werden de Duitsers teruggedrongen naar het westen. Ook gebrek aan munitie en het grote aantal verliezen aan Duitse kant noopten hen terug te trekken. Enkele tanks probeerden het terugtrekken van de Duitsers te dekken, maar de 82nd rukte nu snel op. Op 15 juni kreeg het 507th wederom een lading eigen granaten te verduren van eigen artillerie. In de middag werd dit regiment afgelost door de 505th PIR. Onderwijl reden Sherman tanks van het 746th Tank Battalion op met de paratroepers. Met hulp van deze tanks werd La Rosiers door het 505th PIR, 2nd Battalion, onder commando van Lt.Col Vandervoort, ingenomen.

De laatste horde naar St.Sauveur-le-Vicomte waren twee Duitse regimenten, het 894 en 895 van de 265 Division, die daar in stelling lagen. Collins kondigde op de 15de juni aan dat de 82nd de Cotentin moest afsnijden. Hiermee werd meer druk gelegd op de 9th en de 90th Division die de rechterflank verdedigden, deze moesten trachten de 82nd voor aanvallen vanuit het noorden te beschermen.

Op 16 juni werd de weg D2 vanaf Valognes die overgaat in de D 900 naar La Haye-du-Puits ingenomen door de 82nd. Vanaf het hoge terrein konden zij nu zo St.Sauveur-le-Vicomte inkijken. De brug over de Douve lag nog deels intact, doch zwaar beschadigd. Commandant van de 82nd, Major-General Ridgeway, wilde zo snel mogelijk doorstoten nu. General Omar Bradley die toevallig het hoofdkwartier van de 82nd bezocht gaf de toestemming zonder eerst te overleggen met Collins. Een enorm artillerie bombardement op alle uitvalswegen naar het zuiden, westen en noordwesten kwam in één ongelooflijk explosie uit de lucht gevallen.

Direct nadat het artillerie stopte schoten de mannen van het 2nd Battalion van Vandervoort de nagenoeg kapotte brug over. De para’s zwermden als een olievlek langs het kasteel de stad in, gevolgd door het 1st Battalion, 505th PIR van Lt-Col. Alexander. Onderwijl bleef de enige toegang tot de stad, de brug over de Douve onder Duits vuur, welke steeds verder afbrokkelde. Toen de avond viel was een verdedigingsring rond de stad van ongeveer 2 kilometer gelegd. Diezelfde avond legde de genie een Bailey brug zodat de tanks ook St.Sauveur-le-Vicomte in konden.

Toen de 82nd Airborne Division na drie dagen en elf kilometer oprukken ten westen van St.Sauveur-le-Vicomte consolideerden was de Duitse 91 Luftlande Division geheel vernietigd. Duizend man hadden de Duitsers verloren aan doden en gevangen genomen manschappen. Het 60th Regiment, 9th Infantry Division trok ook op 16 juni de Douve over en richtte een bruggenhoofd in vlak voor Néhou. De volgende dag rukte het 60th Regiment verder op naar de Atlantische kust. Het 47th Infantry Regiment, 9 ID. trok door de stelling van de 82nd ten westen van St.Sauveur-le-Vicomte.

Vanuit St.Sauveur-le-Vicomte gaan we nu de D 900 op richting Briquebec. Na ongeveer 6 kilometer gaan we rechtsaf de D 187 op. Dit punt wordt op borden duidelijk aangegeven als 'Camp de Patton'

Op 6 juli 1944 kwam General George Patton aan per vliegtuig op een vooruitgeschoven vliegveld bij Omaha Beach. Hij vertrok direct naar Néhou. Hier zette hij, iets ten noorden van dit dorp, zijn kamp op. In grote geheimzinnigheid, de Duitsers geloofden nog steeds dat hij in Kent was vanwege de ‘ophanden zijnde landing nabij Calaise’, werkte Patton hier om weer deel te nemen aan de gevechten. Op 27 juli kreeg hij tijdelijk het commando over het VIII Corps. Direct stuurde hij twee divisies tanks naar Avranches dat op 29 juli werd bevrijd. Op 1 augustus 1944 kreeg Patton het commando over ‘zijn’ Third Army,… en de rest is ‘history,…’

De plek waar Patton enige tijd doorbracht, 'Camp de Patton', is nu een monument ten noorden van Néhou. Naast een M4A1 Sherman tank, is er een monument geplaatst dat gedomineerd wordt door de bekende zuil die men vaak langs de bevrijdingsroute vind. Veder zijn op het voormalige campement enkele herinneringsborden en andere monumentjes te vinden.

Aan het einde van de 17de juni werd Barneville-sur-Mer bereikt. Onderdelen van de Duitse 77 Infanterie Division probeerden nog te ontsnappen voor de noordelijke helft van de Cotentin werd afgesloten. Op 18 juni 1944 om 05.00 uur trok het 3rd Battalion, 60th Regiment, 9th Infantry Division, met ondersteuning van tanks behorende tot het 746th Tank Battalion en het 899th Tank Destroyers Battalion (SP) Barneville-sur-Mer binnen, waarmee de Cotentin was afgesneden en Cherbourg was geïsoleerd.

Vanuit Carteret gaan we 15 km naar het noordoosten, de D 902 op, naar Briquebec.

Bricquebec werd op 19 juni bevrijd door het 2nd Battalion, 39th Regiment, 9th Infantry Division. De stad werd niet zwaar beschoten en kwam nagenoeg ongeschonden uit de strijd. De bewoners vreesden echter het ergste, een herhaling van de verwoesting als van Valognes en Montebourg, en waren de stad uitgevlucht.

Bovenstaande foto is typerend voor de situatie. De foto is genomen op 21 juni 1944 op Place Sainte-Anne in Bricquebec. Op de achtergrond is de dojon van het middeleeuwse kasteel te zien. Een eenzame Command Car Dodge met een GI als chauffeur in gesprek met drie MP’s, worden begroet door een inwoonster die gebleven is.

GA TERUG

---