De bestorming van de Normandische stranden en de opvolgende maanden brachten steeds meer Sherman tanks Frankrijk binnen. Het was de belangrijkste middel zware tank van de Amerikanen, maar ook van de Franse troepen, de Polen, Canadezen en andere Geallieerde eenheden in West-Europa. Alleen de Britten hadden naast hun Shermans de beschikking over de Cromwell en Churchill tank. Verder waren er verschillende voertuigen die als basis de Sherman hadden zoals de Tank Destroyer M10, bergingsvoertuigen, mijnenvegers, personeelvervoerders (Kangaroos), etc.

Een gemeen obstakel in Normandië was de zogenaamde Bocage. Deze eeuwenoude heggen waren de afbakeningen tussen de verschillende velden. De Bocage waren eigenlijk dijken van vegetatie. Voor de verdedigende Duitsers een voortreffelijke barrière om achter te schuilen. Maar voor de aanvallende macht een nachtmerrie waar bijna niet door heen te komen was. Er werden bulldozers en Sherman Dozers ingezet, maar die waren maar spaarzaam voorradig.

Sergeant Curtis G. Culin van de 102nd Cavalry Reconnaissance Squadron bedacht in het veld stalen tanden die voor aan de tank werden gelast. Hiermee werd met volle kracht de Bocage dijk ingeramd en doorgeduwd, hierbij vaak de in schuttersputten ingegraven achterliggende Duitsers te bedelven. General Omar Bradley kreeg een demonstratie en gaf opdracht tot een productie. De Duitse strand obstakels werden massaal aangewend voor het aanmaken van deze zogenaamde Rhinoceros heggenscharen. Sergeant Culin ontving later voor zijn idee het Legion of Merit.

Begonnen de Amerikanen hun strijd met de Sherman met het 75mm kanon, al snel na de landingen in Normandië kwamen de eerste Shermans met het 76mm kanonnen bij de eenheden. Waren de generaals eerst erg terughoudend geweest om dit type in te zetten, maar toen bleek dat de 75mm ver onder de maat scoorde tegen het Duitse pantser, besloten de generaals dat één op de drie Shermans er één moest zijn met het 75mm kanon. Het 75mm kanon was ideaal als ondersteuning voor de infanterie met haar high explosive granaat. Het 76mm zou worden ingezet tegen het Duitse pantser. In de praktijk bleek het 76mm kanon wel beter, maar nog lang niet optimaal.

De Britten hadden hun eigen oplossing bedacht om de pantserdoordringende granaten hun doel te raken en te vernietigen. Zij plaatsten een 17 pounder kanon in een standaard 75mm koepel. Dit kanon bleek zeer efficiënt te zijn tegen de Duitse tanks. Probleem voor de Sherman bleef haar dunne bepantsering.

Hoe verging het de Sherman in Normandë? Het Duitse pantser was opgewassen tegen de 75mm van de standaard tank. En soms moesten andere maatregelen genomen worden om een Duitse tank uit te schakelen. Om dit te illustreren onderstaand verhaal uit de rijke historie van de 4th Armored Division:
Tijdens Operation Cobra waren de gevechten vaak om de meter. Zo ook in een straat van Avranches. Hier liep de Sherman van Captain Murray W. Farmer commandant van 25th F Cavalry Rec. Sqn., tegen een Panther tank op,… letterlijk en figuurlijk. Op dertig meter afstand gaf Farmer aan zijn chauffeur de opdracht de Panther te rammen voor het zijn kanon kon richten op de Sherman. Met een enorme knal dreunde de M4 in de zijkant van de Panther. De loop van het Amerikaanse kanon raakte bijna de toren van zijn opponent. Deze kon zijn toren niet draaien om de Sherman tank te beschieten. Schutter Edward A. Rejrat vuurde vier granaten vanaf enkele centimeters in de Panther. De explosies dreunden door de beide tanks. Terwijl de Duitse bemanning trachtte te ontsnappen, nam Captain Farmer hen onder vuur en doodde ze allemaal. Stoer als ze zich voelden probeerde de Sherman vervolgens de zware Panther aan de kant te duwen en eventueel om te laten rollen. Maar ze waren te overmoedig, de Sherman raakte in een greppel en sloeg over de kop. Met de tracks in de lucht, brak er brand uit, maar de mannen wisten veilig de Sherman uit te komen. Ondanks rondvliegende kogels van Duitse grenadiers wisten ze hun eigen troepen te bereiken.

Enorm veel Shermans gingen verloren door het 8.8cm kanon van de Duitsers. Een goed punt voor de Duitsers om op te richten was de witte ster op de zijkant van de Sherman. Toen de bemanningen daar eenmaal achter waren werden deze sterren meestal overgeschilderd. Van alles werd geprobeerd om de bepantsering te verzwaren. Extra stukken track werden aan de voorzijde en aan de koepel bevestigd. Onder kippengaas werden zandzakken geplaatst. Boomstammen waren ook een methode om vijandelijke granaten te vertragen. Ook werden extra stukken staalplaat her en der op zwakke plekken gelast. Er werd soms zelfs beton aan de voorzijde aangebracht, alles tegen de moordende Duitse anti-tank granaten.

Een treffer aan de achterzijde, in het motorcompartiment en de brandstoftanks, betekende meestal dat de Sherman in brand vloog. Het kreeg de Geallieerde bijnaam ‘Ronson’ (lights the first time) en door de Duisters werd het de ‘Tommy Kocher’ (Tommy Coocker) genoemd.

Ondanks dat de Duitse treffers zeer veel slachtoffers eisten, wisten gelukkig toch veel bemanningen zich te redden uit hun stalen doodskist. De bemanning, zeker de lader en schutter, die bijna niet naar buiten konden kijken, leefden constant onder zeer hoge stress. Ieder ogenblik kon hun tank getroffen worden. Ze waren niet bang voor de treffer, maar de gevolgen, de brand, het vuur,… konden ze op tijd uit hun tank komen?

Naast het uitschakelen door Duitse granaten, vielen ook zeer veel Shermans prooi aan technische mankementen. Door de geweldige logistieke inzet van de Geallieerden konden zeer veel tanks en andere voertuigen achter de linies gerepareerd worden door de techneuten. Voor de Duitse tegenhangers was dit nagenoeg onbegonnen werk. De Duitsers werden teruggedreven en uitgevallen voertuigen en tanks werden achtergelaten omdat vaak de tijd ontbrak deze te bergen, laat staan te repareren.

Konden de Duitsers de productie niet aan om uitgevallen tanks te vervangen, de Geallieerden bleven naast het repareren, steeds maar nieuwe tanks aanvoeren. Ook de technische vooruitgang, rapporten uit het veld, vonden haar weg terug in de nieuw aan te maken Shermans. Was in het begin vooral de standaard M4, M4A1, en de M4A2 met het 75mm kanon de hoofdmoot, en zoals al eerder aangegeven hadden de Britten en Canadezen de Firefly tot hun beschikking, de Amerikanen begonnen al spoedig de uitvoering met het 76mm kanon naar Europa te brengen. Ook kwam de verbeterde M4A3 in steeds grotere getallen via Normandië, Frankrijk binnen.

Er zijn boeken vol geschreven over de gevechtshandelingen waar Sherman tanks bij betrokken waren. Waren de Shermans niet altijd opgewassen tegen het Duitse staal, de grotere aantallen en de doorzetting van haar bemanningen deden de uitkomst vaak kantelen. Ook het weer in bedrijf stellen van uitgeschakelde of door pech uitgevallen Shermans hielden de verliezen bij de tank bataljons acceptabel. Het snelle opstormen van met name de Third Army van Patton bracht wellicht het grootste nadeel van de Sherman aan het licht, het brandstof verbruik. De aanvoerlijnen vanaf Normandië werden steeds langer. Patton kreeg steeds minder brandstof vanwege dat Montgomery meer eiste, onder andere voor de op handen zijnde operatie Market-Garden. Maar ondanks deze remmende factoren bleef de Sherman in de voorhoede van alle gevechten in West-Europa.