Otto Skorzeny, werd op 12 juni 1908 geboren in Wenen, Oostenrijk. Hier bezocht hij later ook de Universiteit. In die periode sloot hij zich aan bij een schermvereniging. Tijdens één van de duels liep hij in 1928 een zogenaamde Schmisse ('ere-wond') op dat een litteken achterliet op de linkerzijde van zijn gezicht (jaren later zou hem dit, door de Amerikanen, de bijnaam 'Scarface' opleveren). Na zijn opleiding startte hij een bedrijfje waar hij als ingenieur aan werk was. In 1931 werd hij lid van de Oostenrijkse tak van de Nazi Partij en sloot hij zich, als fanatiek aanhanger van Hitler, aan bij de SA. Toen in 1939 Duitsland Polen binnenviel, liet Skorzeny zijn constructie bedrijf voor wat het was, en meldde zich vrijwillig bij de Leibstandarte SS, Hitlers lijfwacht. Als Fähnrich werd hij overgeplaatst naar de 2. SS-Panzer-Division 'Das Reich', om zich te bewijzen voor hij de rang van officier zou ontvangen.

Kort nadat Duitsland Nederland was binnengevallen, zat enige tijd later Skorzeny in het bezette land in een café. Zijn blik viel op een portret van Prins Bernhard dat aan de muur hing. Skorzeny zag Berhard als een verrader die de SS had verruild voor een vlucht naar Engeland. Hij verzocht aan de café eigenaar om het portret van de muur te halen, welke de man weigerde. Terstond pakte Skorzeny zijn pistool en schoot het van de muur. Dit bleef niet zonder gevolgen, de bevordering tot Oberleutnant die hem was toegezegd werd terug gedraaid. Maar Skorzeny had geen tijd om zich daar al te druk over te maken. De 2e ‘Das Reich’ Division trok verder door Europa, de Balkan Campagne, Hongarije en Roemenië om vervolgens in 1941 Rusland binnen te trekken. Hier raakte Skorzeny in de winter van 1941 gewond en belandde in december, met een vers Eiserne Kreuz omhangen in Wenen. In januari 1942 keerde Skorzeny terug in Berlijn om ingedeeld te worden in het depot van de Leibstandarte. In de zomer van 1942 werd Skorzeny uitgenodigd op het hoofdkwartier van de SS. Hier kreeg hij te horen dat ze mensen zochten om een commando eenheid te vormen, welke niet alleen sabotage en kleinschalige operaties moesten ondernemen, maar ook angst en paniek veroorzaken. Hierbij werd met een schuin oog gekeken hoe de Britten dit hadden aangepakt.

Op 18 april 1943 werd SS-Hauptsturmführer (Reserve) Otto Skorzeny commandant van de eerste commando eenheid, de Friedenthaler Jagdverbände, vernoemd naar de standplaats, iets ten noorden van Berlijn. Skorzeny had één compagnie soldaten tot zijn beschikking die geleid werd door een Nederlandse vrijwillige SS Hauptmann. De bewapening was nihil, en ook de rest was een samengeraapte uitrusting. Als steun en toeverlaat trok Skorzeny een oude studiegenoot uit Wenen aan, die hij aanstelde als zijn adjudant Hauptman Karl Radl. Tevens begon hij manschappen te ronselen bij het SS-Fallschirmjägerbataljon en vrijwilligers bij de Waffen-SS, tot hij voldoende had om twee bataljons te vullen. Toen Skorzeny vernam dat in Nederland de Gestapo via contraspionage de Britten in de luren legden, het zogenaamde 'England Spiel', door hun spionnen en droppings te onderscheppen, besloot Skorzeny om daar gebruik van te maken. Onder valse voorwendselen dropten de RAF ‘op verzoek van de Nederlandse ondergrondse’ vervolgens wapens en uniformen waarmee de Duitse commando’s uitgerust konden worden. Ook wist Skorzeny via deze weg springstof, radio’s en Stenguns met geluiddemper te bemachtigen. Iets waar Hitler niets van wilde weten, alleen Duits gefabriceerde wapens waren in zijn ogen superieur.

Iemand die ook grote potentie in de commando’s van Skorzeny zag was SS-General Walter Schellenberg, die deel uitmaakte van de Reichssicherheitshauptamt op Amt III (Sicherheitsdienst). Hij drong aan bij Skorzeny snel in actie te komen om indruk te maken op Hitler. Er werden enkele acties voorbereid, zoals het afsnijden van een Geallieerde bevoorradingsroute door Perzië naar Rusland, en een commando actie diep in de Oeral (de laatste in opdacht van Reichsführer-SS Heinrich Himmler zelf). Maar beide acties liepen reeds in de voorbereidingen op niets uit. Na maanden trainen, maar nog geen actie, kwam op 25 juli 1943 een bevel van Hitler dat Skorzeny zich moest melden in de Wolfsschanze, in Pruisen. Hier kreeg hij te horen dat de Italiaanse fascistische dictator Benito Mussolini gevangen was gezet door de Italianen zelf op een geheime locatie, en bevrijd diende te worden. Skorzeny zou bijgestaan worden door General Kurt Student, de man achter de succesvolle Duitse paratroepers, de Fallschirmjäger.

Het bevrijden van Mussolini was één ding, maar dan moest Skorzeny eerst wel weten waar deze werd vastgehouden. Veel tegenstrijdige berichten waren Skorzeny steeds een stap voor. Mussolini was via het eiland Ponza, naar Sardinië gebracht per kruiser (die Hitler wilde laten enteren door Skorzeny), maar Skorzeny holde eigenlijk achter de feiten aan. De Duce Mussolini werd vervolgens overgebracht naar een kleine eiland enkele kilometers ten noorden van Sardinië, en in een villa ondergebracht bij de versterkte haven La Maddalena. Om Mussolini te bevrijden besloot Skorzeny zijn parachutisten in te zetten. Hij vertrok op 18 augustus 1943 vanaf Sardinië in een Heinkel He 111 bommenwerper om zijn parachutisten te instrueren. Onderweg naar het vaste land werd de bommenwerper neergeschoten door Geallieerde jagers. Het toestel stortte in zee waarbij Skorzeny drie ribben brak, maar ze werden door een Italiaans Flak-schip opgepikt. Twee dagen later ontmoette Skorzeny Radl weer en vernam dat Admiraal Canaris aan Hitler had wijs gemaakt dat Mussolini naar Elba was gebracht. Maar Skorzeny zijn overtuigende woorden wisten Hitler te verzekeren dat Mussolini nog steeds in de versterkte haven La Maddalena zat. Met goedkeuring van Student en Hitler werden de plannen gemaakt door Skorzeny. Hitler drukte Skorzeny op het hart, dat als de missie mislukte, hij er alleen voor stond, want Italië was nog steeds een bondgenoot, en Hitler zou alles ontkennen, en Skorzeny zou alle schuld krijgen van eigen handelen. Maar, vlak voor de missie gestart zou worden, werd Mussolini weer verplaatst naar onbekende bestemming. De Duitse inlichtingen dienst onderschepte korte tijd later een bericht,..; ‘Veiligheidsmaatregelen rondom Gran Sasso voltooid’. Het was niet veel, maar Skorzeny voelde dat hij daar, in dat rots massief moest gaan zoeken. En hij vermoedde dat het Hotel Albergo Rifugio (het huidige Hotel CampoI Imperatore) de enige locatie kon zijn waar Mussolini werd vastgehouden. Na een verkenning vanuit de lucht werd besloten om op 12 september Unternehmen (operatie) 'Eiche' met twaalf DSF-230 zweefvliegtuigen in te zetten.

Radl haalde de pro-Duitse generaal Soletti op om de bewakers van de Duce te laten zien dat het een actie was met Italiaanse ‘toestemming’, het kon betekenen dat er geen onnodig bloed werd vergoten. Soletti ging in zwever nummer drie, waarin ook Skorzeny vloog. Het vertrek moest uitgesteld vanwege dat de DSF-230 zwevers laat aankwamen en vervolgens het vliegveld werd gebombardeerd (welke geen schade aanrichtte aan de zwevers). Direct bij de start vielen de eerste twee zwevers al af, deze raakten beschadigd in bomkraters, en was Skorzeny de leidende zwever. Vlak voor de landing op de Gran Sasso zag hij op de kronkelende weg naar boven de grondtroepen naderen.

De landing was hard, maar de beveiligers van Mussolini waren overrompeld door de snelle actie, de commando’s renden en duwden de verbouwereerde Italianen gewoon aan de kant. De laatste twee bewakers van Mussolini, Italiaanse officieren, twijfelden wat te doen, maar kozen eieren voor hun geld bij het zien van de woest uitgeruste opgepompte commando’s. Terwijl de actie, die nu vier minuten gaande was, landden er nog steeds zwevers. Vlak voor zwever #8 de landing zou inzetten, ving een windvlaag het toestel en het smakte tegen de grond. De tien inzitten raakten allen gewond. Na enkele krachttermen en bevelen van Skorzeny, dat alle verzet onnodig was, verscheen een Italiaanse kolonel die, met een glas rode wijn voor Skorzeny, zich overgaf.

Na het ontwapenen van alle beveiligers, werd door Skorzeny besloten dat Mussolini niet over de weg kon worden afgevoerd, het risico Italiaanse soldaten tegen te komen was te groot. Er was hier rekening mee gehouden, maar het vliegtuigje dat de Duce zou moeten meenemen was beschadigd tijdens de landing. De enige mogelijkheid was nu nog het lichte verkenningsvliegtuigje, de Fieseler Storch, van Hauptmann Gerlach. Ondanks protesten van Gerlach, vanwege dat het toestel overbelast zou raken, eiste Skorzeny ook een plek op in het fragiele toestelletje. Maar het moest, Skorzeny had de verantwoording en als er onderweg iets zou gebeuren met de Duce, dan zou hij er bij zijn om het lot te delen.

Terwijl paratroepers het vliegtuigje aan de staart vasthielden, gaf Gerlach vol gas, en na een armzwaai van hem lieten de mannen de kist los, die naar voren schoot, knotste over de keien en dook over de rand van het ravijn om aarzelend toch hoogte te winnen. Gerlach vloog naar het militaire vliegveld Pratica di Mare, bij Rome, waarvandaan Mussolini met een He 111 nog dezelfde dag naar Wenen werd overgebracht. Hauptmann Heinrich Gerlach zou voor zijn bijdrage het Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes (Ridderkruis van het IJzeren Kruis) ontvangen.

De achtergebleven zwevers werden in brand gestoken. De binnengevlogen Fallschirmjäger werden met vrachtwagens weer van de Gran Sasso terug gereden. Enkele dagen na de operatie werd een deel gereconstrueerd voor film-en foto opnamen door een propaganda eenheid. Fotografisch bewijs laat zien dat er minstens één zwever werd neergelegd op de plek waar de Fieseler-Storch stond voor vertrek. Hierdoor is het soms lastig te bepalen welke foto's echt zijn en welke later zijn gemaakt. In ieder geval waar Skorzeny, Mussolini en de Fieseler Storch op staan zijn echt.