De Landing Craft, Infantry, kortweg LCI(L), was een aanvalsschip uit de tweede aanvalslinie. Wanneer het strand veiliggesteld was door de eerste golf van aanvalsboten, zoals LCVP's en LCA's moesten zo snel mogelijk grotere aantallen versterkingen op het strand gebracht worden. De LCI was daarvoor ontwikkeld. Het schip vervoerde 150 tot 200 man die via aan de zijkant geplaatste loopbruggen het vaartuig verlieten.

Vanaf de LCI(L) 351 tot aan de #1098 werden er aanpassingen op het landingsvaartuig aangebracht. Het meest in het oog springende was de ronde brug (dit voorkasteel was daarvoor rechthoekig). Voor de brug was een uitbouw aangebracht waarop twee 20mm kanonnen stonden. De twee 20mm kanonnen die op het achterschip stonden bij de vorige versie, waren ook bij deze nieuwe aanpassingen op de verder naar achteren verlengde opbouw geplaatst (waarbij de centraal gelegen 20mm nu was vervallen). Bij de #351 tot en met de #353 was het 20mm kanon voor op de plecht vervallen, maar keerde bij de opvolgende nummers weer terug.

Tijdens de landingen op 6 juni 1944 (D-Day) op de stranden van Normandië had de Eastern Task Force de beschikking over 116 LCI(L)'s en de Western TF had 93 LCI(L)'s tot haar beschikking. De Canadese Royal Navy beschikte bijvoorbeeld op D-Day over 30 LCI's in 10 flotille en deze brachten 4600 man naar Normandië. De Canadese LCI(L) stonden bekend als de HMC LCI(L), en waren verkregen via de Lend-Lease overeenkomst tussen de VS en de Britten. De Canadese versie viel op door de ingekorte brug.

Voor de Amerikaanse sector Omaha Beach waren 33 LCI(L)'s beschikbaar, verdeeld over drie aanvalsgroepen. De Eerste Golf had de beschikking over vijf stuks, de Tweede over 17 en de Derde over 11 LCI(L)'s. Zeker vijf LCI(L)'s zouden op Omaha uitgeschakeld worden.

De LCI was misschien niet het meest 'flitsende' aanvalsvaartuig tijdens de landingen. Dit kwam voornamelijk door de aan de zijkant geplaatste loopbruggen. Het zag er misschien niet al te heldhaftig uit, soldaten die moeizaam, soms met fietsen beladen, struikelend deze schepen verlieten. Doordat het schip aan de boeg de losklep ontbeerde was het niet mogelijk de boot uit te 'stormen'. Bij de laatste kleine honderd gebouwde LCI's werden trouwens boegdeuren aangebracht. De Amerikaanse zeelieden van de LCI's gaven het de bijnaam 'Lousy Civilian Idea'. In de Amerikaanse marine stond de LCI ook bekend als de 'Waterbug Navy', nadat een admiraal eens vanuit zijn slagschip 'neerkeek' op deze vaartuigen. Maar deze 'waterkevers' brachten wel binnen een korte tijd onder vijandelijk vuur enorme aantallen manschappen naar het strand. Een andere bijnaam was ‘Lousy Crate Indeeds’. Bemanningsleden stonden bekend als ‘Elsie-Item’.

Niet alleen waren deze schepen ingericht tot het lossen van manschappen. Ook dit type vaartuig werd, net als de LCT, uitgevoerd in verschillende varianten. Er was een LCI (Demolition) die duikers vervoerde om obstakels onder water en op de invasiestranden te verwijderen. Een LCI (Gun) was voorzien van 40mm en 20mm kanonnen en raketten voor nabije vuursteun aan de landingstroepen. De LCI (R) was met raketten uitgerust. Hiervan waren verschillende uitvoeringen ontwikkeld, waaronder één die 600 raketten kon verschieten. De LCI(M) was een speciale LCI die uitgerust was met mortieren.

De LCI werd op 10 werven gebouwd in Amerika en was voorzien van twee opstellingen van vier General Motors 6051 series 71, 6 cilinder diesel motoren (acht motoren in totaal). Deze brachten een kracht voort van 2300 pk naar twee schroeven. De LCI was met zijn platte bodem niet ontworpen om grote waterpartijen over te steken. Maar de oorlog besliste anders, er was altijd haast, en de LCI voer op eigen kracht van Amerika naar Europa en Azië. Met zijn 48 meter 'speelde' de LCI een zeewaardige schip en stak als zodanig ook het Engelse Kanaal over beladen met infanterie. Het schip was een speelbal van de golven, en menig etensmaal van de soldaten en bemanning werd gedoneerd aan Neptunus. Voor de manschappen die in de ruimen beneden in het schip zaten was het sowieso een zeer onaangename ervaring. Er waren vier ruimen benedendeks. Ieder ruim was slechts via één ingang, die ook als uitgang dienst deed, te bereiken via een smal deurtje en een stijl trapje. De ruimen waren krap bemeten in de ijzeren bak zonder patrijspoorten, en men zal het gevoel 'als ratten in de val' vaak ervaren hebben,...

De loopplanken die aan de voorplecht hingen om de LCI te kunnen verlaten, bleken in de praktijk een zeer kwetsbaar geheel. Zeker als vijandelijk vuur de loopplanken kapot schoten, of als de hele zaak vreselijk slingerde in de branding. Bij een groot aantal (LCI 691 tot LCI 1098) werden de loopplanken afgeschaft, en aan de voorzijde werden in de boeg dubbele deuren ingebouwd (een idee dat ook in gebruik was bij de Landing Ship Tank).

Bij de meeste beschrijvingen van de LCI wordt de toevoeging (L) gezet, om aan te geven dat het hier het type ‘Large’ betreft. Zoals al eerder aangegeven waren er ook andere versies, zoals de LCI(G), ‘Gun’, de LCI(M), ‘Mortar’ en de LCI(R), ‘Rocket’. Tevens was er de versie LC(FF), het ‘Flotilla Flagship’. Maar als er een ‘Large’ versie was, dan zal er ook een ‘Smal’ versie zijn geweest. Dit was een Brits ontworpen LCI, welke officieel bekend stond als de Fairmile Type H landing craft, LCI(S). Het was geheel gebouwd uit hout.