In de nacht van 5 op 6 juni 1944 stijgen Stirlings op van No's 190, 196, 299 en 620 Squadron van vliegvelden ten westen van Londen als deel van de eerste golf van de invasiemacht voor D-Day. De Stirlings brengen, in onder ander 71 Horsa zwevers, paratroepers van het Britse 6th Airborne Division naar vitale punten in Normandië. De bruggen over de Orne en het Caen kanaal moeten door deze troepen ingenomen worden.

In de middag van 6 juni trekken Stirlings ongeveer zeventig Horsa zwevers, volgepakt met manschappen en voorraden, om de voorhoede te versterken. Om herkenbaar te zijn voor de eigen troepen zijn de Stirlings voorzien van drie witte en twee zwarte banden aan de achterzijde van de romp en de vleugeltips, de zogenaamde 'invasie-strepen'.

Op 17 september 1944 zijn alle zes Stirling squadrons in de lucht met paratroepers aan boord en met zwevers in de slipstroom. Hun object was om het Britse 1st Airborne Division 'Red Devils' met 112 Stirlings naar Arnhem te brengen. De landingen gaan volgens het boekje, maar de afstand naar de brug van Arnhem is toch zo'n 10 km en zonder dat de 'Red Devils' dit weten ligt er rond Arnhem een, voor hun onbekende, Duitse Pantzer Divisie. Binnen 24 uur weten de Duitsers de opmars tot staan te brengen en door het inbrengen van het nodige luchtafweergeschut is de bevoorrading via de lucht bijna onmogelijk. De hoop was binnen 48 uur het Duitse verzet te breken, maar de slag draait juist in het voordeel van de Duitse bezetter.

De 'Slag om Arnhem' sleept zich bijna een week voort. De Stirling squadrons leiden zware verliezen tijdens de bevoorrading. Tien Mk IV gaan verloren op de 19de, elf op de 20ste en zeven op de 21ste september. Daar kwam nog eens bij dat de meeste gedropte goederen in Duitse handen viel. Als op 24 september de laatste missie is gevlogen heeft No. 38 Group, 63 Mk IV's verloren.

Sir Alexander en Lady MacRobert hadden drie zonen die allen omkwamen bij vliegtuigongevallen. De oudste, Sir Alasdair, was al omgekomen voor de oorlog bij een vliegongeval in Luton. Zijn jongere broers zaten tijdens de oorlog in de RAF. Sir Roderic als een piloot en Sir Ian als a Pilot Officer. Beide broers kwamen om binnen zes weken van elkander tijdens de oorlog. De MacRobert familie stond altijd al bekend als filantropen, en dus was het geen wonder dat Lady MacRobert een trust oprichtte in haar zonen hun naam. Lady MacRobert doneerde £25.000 als bijdrage aan een vliegtuig. In oktober 1941 werd Stirling Mk I, N6086, overgedragen aan Squadron Leader Flying Officer Peter Boggis van het 15 Squadron.

Uitgerust met de codeletters LS-F op de romp en op de neus het familiewapen van MacRobert, met daaronder de naam; 'MacRobert's Reply' maakte ze al snel haar eerste vlucht voor het squadron. De Stirling maakte 12 missies, onder andere naar Brest. Hier miste ze haar doel maar net, maar er valt wel een Duits jager ten prooi aan een boordschutter. De laatste missie was in januari 1942 toen het op zoek was naar het Duitse slagschip 'Tirpitz', maar het slechte weer verhinderde om in actie te komen tegen het slagschip.

Op 7 januari tijdens de start raakte N6086 een sneeuwheuvel, schoot van de startbaan en raakt een geparkeerde Spitfire. Het toestel raakte zwaar beschadigd, en zou nooit meer operationeel vliegen en verdween naar een trainingseenheid. Er kwam nog een tweede Stirling Mk I met de naam 'MacRobert's Reply', de W7531, deze crashte op 18 mei 1942 in Denemarken, waarbij nagenoeg alle bemanningsleden omkwamen, alleen de radioman, Sergeant Jeffs zou het overleven.

De invasie van Noord-Afrika in november 1942 leidde weer naar de doelen in Noord-Italië. Tijdens een raid op 28 november maakte Flight Sergeant Rawdon Hume Middleton, piloot van BF372, 149 Squadron (OJ-H), drie maal de 'run' over zijn Turijn om zeker van zijn doel te zijn. Tijdens de laatste run raakt Middleton zwaar gewond door rondvliegende scherven. Gewond aan een oog, borst en een been probeert hij bij bewustzijn te blijven in de koude vliegende storm die waait door de kapotte ruiten. Hij weet het toestel over de Alpen naar Engeland te krijgen. Hier geeft hij opdracht aan zijn bemanning te springen. Boordwerktuigkundige Fl/Sgt Jeffrey en neusschutter Fl/Sgt Mackie besluiten achter te blijven bij hun 'schipper'. De Stirling stort even later in het Kanaal. Alle drie vliegers laten het leven. Postuum wordt aan Middleton voor heldhaftigheid het Victoria Cross uitgereikt.

Een andere VC dat postuum uitgereikt werd was ook een missie op Turijn, Italië. Op 12 augustus 1943 vliegt Fl/Sgt A.L. Aaron, als piloot, Stirling EF452, 218 Squadron (HA-O) als deze getroffen wordt door een aanval van jagers. Kogels en scherven raken zijn kaak, verwoesten een deel van zijn gezicht, doorboren zijn longen en verbrijzelen zijn rechterarm. Totaal verward tracht Aaron koers te houden op Sicilië op aanwijzingen van zijn boordwerktuigkundige. Ze missen Sicilië en landen in Bone, Noord-Afrika om 06.00 uur in de ochtend van de 13de augustus. Aaron sterft aan zijn verwondingen negen uur later.

Vandaag de dag is er geen enkele Stirling meer te vinden. Op enkele fragmenten na en een gedeeltes van rompen, is er geen enkele Stirling bewaard gebleven. Een zeer groot fragment van een romp is te vinden in 'Museum Vliegbasis Deelen'. Het vijf meter lange deel van de romp is afkomstig van de Stirling Mk IV, LK545, (5G-T) van het 299 Squadron. Vanaf 17 september 1944 was de bommenwerper al ingezet tijdens Operation Market-Garden. Op 21 september was LK545 met elf andere Stirlings opgestegen vanaf RAF Keevil om Britse paratroepen bij Oosterbeek te bevoorraden. Maar de bommenwerper, gevlogen door Flight Lieutnant Reginald Turner, werd door Duits luchtafweer in de staart geraakt en de staartschutter, Flying Officer J.E. Sutton, besloot gebruik te maken van zijn parachute. Hij werd gevangen genomen door de Duitsers en afgevoerd. Stirling LK545 wist een noodlanding te maken aan Geallieerde kant bij Ewijk, en de rest van de bemanning was ongedeerd.