Aangezien het al snel duidelijk werd dat het kanon van de M4 Sherman ontoereikend was tegen Duitse tanks, werd een onderstel van een M4A2 als basis gebruikt om een speciaal voor dat doel te ontwikkelen 'tank vernietiger' te produceren. De romp werd afgeplat en de rompzijden werden schuin geplaats om eventuele treffers van vijandelijke tanks af te buigen. De bepantsering kon hierdoor iets dunner uitgevoerd worden om gewicht te kunnen besparen. De eerste M10 'Tank Destroyer' liep halverwege 1942 van de produktieband.

Uitgerust met een 76.2mm M1A1 kanon was ze goed opgewassen tegen de Panzer IV, maar de zwaardere Duitse tanks bleken toch een moeilijk uit te schakelen doelwit voor de M10. De standaard munitie die in juni 1944 gebruikt werd, de M61 APC, was niet geschikt om een Tiger I frontaal uit te schakelen en de Panther was over een afstand van meer dan 500 meter nagenoeg ondoordringbaar. In Amerikaanse dienst stond de M10 ook bekend als de 'Wolverine' of 'Slugger'. De bestuurder zat net als in de Sherman tank aan bakboordzijde, maar de bijrijder/rompschutter was vervallen. In de open koepel bevonden zich een schutter, lader en de commandant. Een vijfde man werd gebruikt als hulp van de lader en schutter. Naast het kanon bestond de bewapening verder uit een .50 machinegeweer. De zes cilinder GM 6064 dieselmotor van 410 pk gaf de M10 een snelheid van tegen de 50 km/u.

De bestuurder reed tijdens acties altijd op periscoop. De koepel en het kanon draaide namelijk direct over het luik van de chauffeur. Tijdens verplaatsing werd de koepel ongeveer 30º naar stuurboord gedraaid zodat de bestuurder met zijn hoofd uit het luik kon rijden.

Naast de M10 op het M4A2 chassis werd ook een variant gebouwd op het M4A3 chassis. Deze uitvoering met een Ford GAA benzinemotor kreeg als aanduiding, de M10A1. In totaal werden er door Grand Blanc Arsenal tussen september 1942 en december 1943, 4993 M10's geproduceerd. Ford produceerde tussen november 1942 en september 1943, 1038 stuks van de M10A1. In september 1943 liep er bij Grand Blanc Arsenal naast de productie van de M10 ook een serie van de M10A1 van de band. Deze produceerden tot december 1943, 675 stuks. Hiermee kwam het totaal aan gebouwde M10 varianten op 6706 stuks.

De M10 zag ook actie in Britse dienst, waar het bekend stond als de Mk Ic. In 1944 werd het 76.2mm kanon vervangen door de betere 17-pounder (hetzelfde kanon als in de Sherman Firefly) en werd de naam Mk IIc 'Achilles' verbonden aan deze 'tank destroyer'. Op afstand is duidelijk te zien om welk type het gaat, de standaard M10 had een 'schone' loop aan het kanon, terwijl de 17-pounder een mondingsrem bezat met direct daarachter een balansgewicht. De mondingsrem diende om gassen af te voeren direct nadat de granaat de loop had verlaten waardoor zich minder terugloop aandiende.

Er zijn nog verschillende M10's te bewonderen in Europa. In Normandië staat een M10 bij het 'Slag om Normandië Museum' in Bayeux. Een andere M10 in Frankrijk is te vinden nabij het Fort Hackenberg, onderdeel van de Maginot Linie. In de Belgische Ardennen zijn er twee te zien, één nabij het Mémorial du Mardasson, nabij Bastogne, en één in het plaatsje La Roche-en-Ardenne (beide een Mk IIc, Achilles).