Nadat de prikkeldraadversperring was opgeblazen, konden de commando’s van het 47 Royal Marine Commando hun weg vervolgen op de Rue du Phare. Eén groep zette door over de Rue du Phare, een tweede groep van 30 man splitste naar rechts om de heuvel onder de uitkijkpost te beklimmen. Deze rechtse groep kwam onder vuur te liggen van Flakschip welke in de haven lag van Port-en-Bessin. Enkele dagen voor D-day foto’s hadden aangetoond dat er geen schepen in de haven lagen van Port-en-Bessin, maar een dag voor de landingen, waren er twee Flakschepen in de haven aangekomen. En nu werden de commando’s beschoten vanuit de haven met zwaar vuur, en vanaf boven regende het steelgranaten en werden geweren op hun leeggeschoten. Verscheidene commando's kwamen om of raakten gewond. Captain Cousins gaf de order dat de mannen zich terugtrokken.

Sommige mannen van de rechter splitsing gingen op de Rue du Phare achter de linkergroep aan, anderen daalden helemaal af naar de haven. De linkergroep had dan weinig last van de Flakschepen, maar er kwam genoeg aan kogels hun kant op. Nabij de uitkijkbunker was wederom een prikkeldraad versperring maar minder dik. Ze waren nu zo dicht op hun doel, dat ze van dichtbij bestookt werden door steelgranaten, en een machinegeweer ratelde richting de commando’s. Lt. Goldstein stond op om een handgranaat richting de Duitsers te werpen, duidelijk afgetekend bleek hij een doelwit te vormen voor een regen aan steelgranaten. Eén explodeerde zo dicht bij Goldstein dat hij gewond tegen de grond sloeg. Ondanks dat hij onder het bloed zat, en zijn rechterarm niet meer kon gebruiken, wist hij terug te kruipen naar een veilige plek.

Verschillende gewonden daalden terug af naar Port-en-Bessin en werden hier en daar opgenomen door de bevolking in de huizen waar ze min of meer beschermd waren tegen snuffelende Duitsers, en waar hun wonden verzorgd konden worden. De enige commando welke door de Duitsers gevangen werd genomen was Corporal Amos. Amos was doende om zijn sergeant te verbinden die dodelijk gewond was. Terwijl hij hier mee bezig was, werd Amos bijna getroffen door een steelgranaat die zijn broek scheurde en hem om deed rollen. Opeens voelde hij een schop. Het was de Duitser die checkte of Amos dood was. Maar dat was hij niet en werd gevangen genomen. Amos kon voor zijn leven vrezen, want Hitler kende geen genade voor deze ‘bloeddorstige moordenaars die gerekruteerd waren uit misdadigers’. Commando’s werden alleen ondervraagd en vervolgens doodgeschoten. Amos werd afgevoerd naar een bunker op de westelijke heuvel, hij was de eerst die het doelwit betrad.

Er werden op 7 juni geen verdere aanvallen meer uitgevoerd op de westerse heuvelrug. De aanval, uitgevoerd door zo’n 60 commando’s hadden pittige verliezen opgeleverd. 12 man waren gedood en 17 ernstig gewond geraakt in de aanval.

De westerse heuvelrug zou later zonder verder bloedvergieten worden opgegeven, nadat de Duitsers daar hadden vernomen dat de oostelijke sector gevallen was en het een hopeloze zaak was geworden.

Op de westelijke heuvelrug is wel het belangrijkste monument te vinden. Deze staat nabij het dak van de uitkijkbunker. In deze zogenaamde ‘memorial garden’ is ook de trap te vinden die toegang geeft tot de uitkijkbunker. Het is een ietwat vreemde surrealistische wereld hier, zo sta je de heldenmoed te overdenken van jonge Britse mannen, en opeens zie je mannen in felle broeken, met petten getooid en met golfclubs uitgerust zich over de direct aangrenzende green van de golfbaan bewegen,…

Links naast het monument, op zo’n 50 meter, ligt de betonnen bescherming voor een 5cm KwK. Van verdere restanten van de voormalige Duitse stelling, zoals loopgraven, is niets meer te vinden. De andere ‘bunkers’ die in dit gebied liggen zijn die van de golfbaan. Na dit bezoek kunt u vervolgens een bezoek aan de haven brengen, bij de pieren waar de Flakschepen ooit lagen afgemeerd. Daal hiervoor de Rue du Phare weer af. U komt dan weer langs het pleintje waar ooit de omgekomen commando's werden verzameld. Hier kunt u voor het plein, linksaf af dalen naar de haven.

Terwijl de aanval op de westerse heuvelrug was vastgelopen, en veel doden en gewonden had opgeleverd, werden de twee Flakschepen onder handen genomen. Twee Geallieerde schepen, de torpedobootjager HMS Ursa en een Pools schip, de Krakowiak lagen rond 16.30 uur op 700 honderd meter vanaf de oostelijke havenpier. Ze konden vanaf hun positie zien hoe de commando’s zich naar boven probeerden te vechten. Helaas konden de schepen geen ondersteunend vuur geven, bang dat ze commando’s zouden kunnen raken. Om 21.00 uur was het vloed, en kwamen de Flakschepen omhoog, en boven de pier uit. Eén van de Flakschepen opende het vuur op beide schepen, die het vuur beantwoordden met hun oerlikon kanonnen. De order werd ontvangen op de schepen om het 'vervelende Flakschip' uit te schakelen. Hiertoe werden twee motorboten uitgezet, van elk schip één, die rond 22.35 uur de haven binnenvoeren, over het barrière net heen. Bij het binnenvaren zag de bemanning van de twee motorboten dat er twee Flakschepen in de haven lagen.

Elke motorboot zou een Flakschip te lijf gaan. De motorboten kwamen onder vuur te liggen, maar niet van de Flakschepen, maar vanaf de wal. Eén van de schepen was al deels gezonken, waarschijnlijk door een eerder bombardement door de marine of door een Typhoon. Het andere Flakschip was geheel verlaten. Terwijl de marinemannen aan boord gingen van de Flakschepen, was deze operatie duidelijk hoorbaar voor de commando's in het havengebied, omdat er rijkelijk gevloekt en gescholden werd, wat echode over het water. De Flakschepen werden geneutraliseerd, waarbij slechts één marineman werd gewond, hij werd geraakt in een been.