De Bailey brug van Saint-Hilaire-Petitville is aangelegd over de rivier de Taute nadat de oorspronkelijke brug vernietigd was door de Duitsers. De Bailey brug van Saint-Hilaire-Petitville is een uniek stuk overblijfsel uit de Tweede Wereldoorlog dat nog steeds tot op de dag van vandaag in gebruik is door de lokale bevolking. De kwaliteit van de brug is zeer goed. Onder de later aangebrachte, hier en daar afbladderende verf is de oorspronkelijke groene verf zichtbaar die nog geheel onaangetast is. Wel opvallend is dat, waarschijnlijk door gebrek aan goede borgpennen, hier en daar gewone spijkers zijn gebruikt als borg.

Jarenlang was er aan één kant van de brug een voetgangers pad aangebracht (deze is op de bovenste foto zichtbaar). Tijdens een retour bezoek in 2017 bleek deze nu verdwenen. Waarom deze verwijderd is, is niet duidelijk, kan zijn dat het niet meer veilig genoeg werd geacht. Bij inspectie van de brug lijkt deze nog in prima staat en kan nog jarenlang dienst doen. Mocht hij ooit vervangen (moeten) worden, is het te hopen dat hij voor het nageslacht bewaard blijft.

De Bailey brug dankt zijn naam aan zijn ontwerper, Donald Bailey. Deze werkte als ambtenaar bij het British War Office. In zijn vrije tijd bouwde hij aan modellen van bruggen en toonde op een gegeven moment één van deze creaties aan zijn superieuren. Het ontwerp werd positief beoordeeld en een constructie op ware grote nam een aanvang.

In 1941 werd de Bailey brug officieel als Standard Military Bridge in dienst gesteld bij het Corps of Royal Engineers waarna deze voor het eerst werd gebruikt in 1943 op Sicilië. De Amerikanen bouwden de brug in licentie om hem voor eigen gebruik in te zetten. In totaal produceerden de Britten en de Verenigde Staten 40 km brug waarvoor 490.000 ton aan staal werd gebruikt. De Nieuw-Zeelander A.M. Hamilton, de bedenker van de Hamilton-Callender brug meende aanspraak op één van de patenten te hebben en diende dit, met succes, in bij de Royal Commision for Awards to Inventors. Maar een patent was niet genoeg om de gehele brug te claimen, en Bailey zijn brug had meer voordelen dan die van Hamilton.

De Bailey brug werd zo populair, dat deze tot op heden nog steeds gebouwd wordt en waarvoor Bailey terecht geridderd werd. Als men oplet, dan kan men nog verscheidene vinden door heel Europa heen. Een Bailey brug haar kracht zit hem in de simpele assemblage. Het wordt in gedeeltes opgebouwd en kan door menselijke spierkracht tot een brug 'geklonken' worden, er zijn geen kranen voor nodig. De losse modules worden aan elkaar gezet. De zijpanelen zijn drie meter lange stalen U-balken met inwendige schoren ter versteviging. Er wordt een dubbele rij 'brugleuningen' geplaatst op dwarsbalken waarover het wegdek van hout wordt aangebracht.

Aan een zijkant is het mogelijk een smalle uitbouw te maken waarover voetgangers kunnen gaan. Als de overspanning te groot wordt of er moeten zware lasten overheen dan worden extra zijpanelen boven de op de eerste rij gezet. En zelfs daarbovenop werden soms nog een extra rij panelen aangebracht (zie foto lager) Naast het van een extra rij zijpanelen op de onderste, bracht men ook vaak een extra paneel aan de buitenzijde, zodat er drie naast elkaar stonden inplaats van de standaard twee (zie de foto hierboven en hieronder).

De eerste Bailey brug die in Frankrijk werd gebouwd was bij Bénouville over het Caen kanaal. Hij lag enkele honderden meters ten zuiden van de Pegasus brug. De brug werd op 8 juni, 1944 aangelegd om de bevoorrading tussen beide oevers sneller te kunnen afhandelen en niet alleen afhankelijk te zijn van de Pegasus en de, honderd meter verder gelegen, brug over de Orne. Het was niet de eerst Bailey brug die werd aangelegd, op Sicilië en het vaste land van Italië waren er al verscheidene geplaatst (in totaal zouden er al meer dan 3000 in Italië worden aangebracht).

John Hale en Thomas Lonergan, 3rd Bat., 506th PIR (RHQ), Exeter 5 juni 1944

Na het bezoek aan de Bailey brug raad ik aan een kilometer door te rijden (over de Bailey brug) richting Brèvands. Twee kilometer ten noordoosten van de Bailey brug, in Le Moulin staat sinds 2009 een monument ter nagedachtenis aan de acties door 3rd Battalion, 506th PIR, 101st Airborne Division en C-Company 326th Airborne Engineer Battalion en het Regimental Demolitions Squad, bij leven al een legende die bekend stond onder de naam ‘Filthy Thirteen’. Haar bijnaam kwam voort uit de slechte discipline die de mannen vertoonden tijdens hun 'werk'. Ze deden niet wat het leger hen voorschreef, maar deden tijdens actie meer dan het leger van hen verwachtte.

Jake McNiece (rechts) verft het gezicht van Mariano Ferra van C-Comp., 326th AEB
(let op de letter 'E' van Engineer Battalion op de helm)

Op initiatief van Jake McNiece, een halfbloed indiaan uit Oklahoma, werd besloten, vlak voor vertrek vanaf hun basis in Exeter, het haar op de hoofden van zijn gevechtsgroep tot een hanenkam (mohawk) te reduceren en hun gezichten te beschilderden met onder andere verf dat gebruikt werd voor de invasiestrepen op de geallieerde vliegtuigen.

Robert S. Cone controleert nog eenmaal één van de zes 'parapacks' onder de C-47,
waarin onder andere zware wapens, extra munitie en springstof zijn verpakt

De 575 paratroopers vertrokken in de nacht van 5 op 6 juni 1944 in vijfenveertig C-47’s van 440th Troop Carrier Group naar Drop Zone ‘D’ in de omgeving van Angoville-au-Plain. Het doel van deze eenheid was het veiligstellen van twee bruggen nabij Le Port zodat het bruggenhoofd van Utah Beach onbereikbaar was via de kanaalmond van Carentan voor Duitse tegenactie. En vervolgens gebruikt kon worden als extra verbindingsweg richting Omaha Beach.

Col. Robert L. Wolverton, CO en zijn hoofdkwartier 'stick', 3rd Batt., 506th PIR
gaan straks aan boord van 'STOY HORA', C-47 '292717' (5 juni 1944, Exeter, Engeland).
Dit toestel is het leidende vliegtuig (#1) van de 440th Troop Carrier Group,
gevlogen door Col. Frank X. Krebs, 440th TCG CO

De sprong in het duister was niet zonder slachtoffers, 93 man kwamen in de eerste uren om, door missprongen en vijandelijk vuur. Onder de slachtoffers was de commandant van deze eenheid, Lt.-Col. Robert L. Wolverton. Ook de commandant van G-Company, Capt. Harold van Antwerp kwam om. Capt. Robert Harwick, commandant van H-Comapany en de commandant van I-Company, Capt. John McKnight werden krijgsgevangen gemaakt (Harwick wist later te ontsnappen en nam op 9 juni het commando van het bataljon op zich).

De rode streepjes op de kaart waren de posities van de bruggen

Tijdens het ochtendgloren bereikte een groep van 30 man onder leiding van Capt. Charles Shettle de bruggen. Maar de Duitsers hadden de bruggen stevig onder controle en de paratroopers werden gedwongen om zich terug te trekken. De bruggen waren ondertussen door de Duitsers gereed gemaakt om eventueel te worden opgeblazen. Op 7 juni, als de commandant van de 506th PIR, Col. Robert F.Sink nog steeds niets heeft gehoord van 3rd Battalion, wordt het sein gegeven om de bruggen uit te schakelen. Twee squadrons jachtbommenwerpers wierpen vervolgens hun bommen op de bruggen die compleet vernield werden. De Duitsers konden nu geen gebruik meer maken van deze optie om versterkingen aan te voeren. Maar ook de extra route voor de geallieerde troepenmacht richting Omaha Beach was hiermee uitgeschakeld.

Een plaquette op een gevel geeft het parkje aan waar het monument staat

Gedurende de periode dat 3rd Battalion in dit gebied opereerde, (en uiteindelijk zou uitgroeien tot 150 man) werden verschillende Duitse aanvallen afgeslagen. Hierbij werden 258 Duitsers krijgsgevangen gemaakt en zouden tussen de 70 tot 80 zijn gesneuveld. In de avond van 8 juni werd 3rd Battalion afgelost door het 327th GIR (Glider Infantry Regiment). Tijdens de twee dagen durende gevechten waren er 7 paratroopers omgekomen en 21 gewond geraakt. Vier man zouden voor hun inzet het DSC (Distinguished Service Cross) ontvangen, Lt. Charles Santasiero (I-Company), Srgt. George Montilio (H-Company), Pvt. F.Cl. Donald Zahn (H-Company) en Pvt Fst Cl. Andrew Sosnak van de medische sectie.

Het monument voor de 3rd Battalion staat aan de Espace Filthy 13, op het kruispunt van Le Moulin richting Brèvands. Op twee zwarte natuurstenen plaquettes bevestigd op een gemetselde voet wordt enige uitleg gegeven over de gedenking. In het oog springt de indrukwekkende gegraveerde paratrooper, met de hanenkam en gezichtsbeschildering, vervaardigd door de kunstenaar C. Salembier. In het piepkleine ‘parkje’ is een vredesboompje geplant en is op een groot bord meer uitleg te vinden over de strijd door de 3/506th PIR en haar Filthy 13.

Het lijkt op brons, maar is gemaakt van plastic

Enkele jaren nadat het monument in 2009 was geplaatst, werd een standbeeld van een knielende paratrooper voor de grote marmeren plaquette geplaatst. Ernaast staat een geweer, tussen twee 'empty jumpboots', met een helm er boven op. Het ziet er indrukwekkend uit,... maar tikt men tegen het 'standbeeld', dan blijkt het gemaakt van plastic, inplaats van brons. Dit zal te maken hebben met het feit dat er veel jacht gemaakt wordt op brons door dieven.

Corporal Joseph J. 'Joe' Oleskiewicz, 3rd Bat., 506th PIR (RHQ),
sneuvelde in Nederland op 30 september 1944