116th Infantry Regiment van de 29th National Guard Infantry Division bevatte een grote groep jonge mannen uit het 3000 tellende stadje Bedford, Virginia, welke ondergebracht waren in Company A, 1st Battaion. De meesten waren als vrienden in 1938 al aangesloten voor de 30 dollar per maand. Hiervoor hoefden ze slechts eenmaal per week te oefenen en twee weken in de zomer. Er was altijd het risico dat ze werkelijk in actieve dienst gezet zouden worden, maar 'dat zou toch niet zo'n vaart lopen?' Maar met enige ongeloof werd Co. A op 18 februari 1941 op de trein gezet naar Fort Meade, Maryland. De actieve dienst zou in eerste instantie slechts voor 12 maanden zijn. Waren de 'Bedford Boys' weekend soldaten en werd op hun neergekeken door reguliere soldaten, het kader wilde toch het beste uit deze jongens halen. Met de Japanse aanval op Pearl Harbor op 7 december 1941, werd de 29th Division niet langer gezien als een tijdelijk actieve divisie, maar werd ingezet voor de duur dat het conflict duurde. In september 1942 stak de 29th de Atlantische Oceaan over in de Queen Mary.

In juli 1943 nam Charles H. Gerhardt het commando over van Gerow om de 29th Infantry Division te gaan leiden. Hij had een slechte reputatie onder de soldaten, een echte 'West-Pointer' die weinig eerbied leek te hebben voor de mannen van de National Guard, welke de 29th was. Maar hij gaf plotseling driedaagse verlofpassen uit. Helaas was de vreugde van korte duur. Gerhardt had 20 jaar gewacht op deze kans, en wilde beslist niet dat het zou mislukken. Dus, de zweep ging over de manschappen, glad geschoren, strak in het uniform en gepoetste voertuigen, en vooral, de kinband van de helm was verplicht! Niemand had enige bewondering voor Gerhardt, maar deze wist dat de 29th één van de eerste divisies was die Normandië zou bestormen. En hij ging voor de victorie, en niets minder. 'Uncle' Charley kreeg al snel de naam dat hij drie divisies onder zich had, één in het veld, één in het ziekenhuis, en één op het kerkhof,... Gerhardt had een strijdkreet bedacht voor de 29th; 'Twenty Nine, Let's Go!'. Voor het einde van de oorlog was deze al verbasterd tot : 'Twenty Nine Go Ahead!'

Het werd steeds duidelijker dat Company Abel, 116th Regiment in de Eerste Golf zat en DOG-Green als doel kreeg. De compagnie ging aan boord van de SS Empire Javelin. Even leek het erop zonder Captain Taylor Fellers, omdat deze met een infectie was opgenomen in een ziekenhuis. Maar tijdens het inschepen verscheen Fellers; 'Ik trainde met jullie, en sterf met jullie mocht het zover komen'. Op zo'n 20 kilometer voor de kust stapten de 'Bedford Boys' van 116th RCT over van het transportschip in zeven LCA's. Tijdens de landing op DOG-Green stond Co. A er niet alleen voor, er zou ondersteuning zijn van Company C, 2nd Ranger Battalion.

En zo voer Compagnie A (Abel), 116th Regimental Combat Team (RCT), 29th Division, naar de sector DOG-Green, richting uitgang D-1, de opgang naar Vierville-sur-Mer. Om de Eerste Golf ondersteuning te geven, kwamen eerst de DD tanks aan land. Hier werden de DD tanks rechtstreeks op het strand gezet vanuit de LCT's toen bleek dat in de sector van de 1st Division nagenoeg daar alle DD's verloren gingen in de ruwe zee. De eerste landingsboot welke werd getroffen door Duits vuur, was de LCA met sectie 5 aan boord. Op bijna een kilometer vanaf het strand, zonk de boot, waarbij zes man verdronken. De anderen werden later uit het water gevist, en terug gevoerd. De volgende LCA die geraakt werd, met sectie #3, kost het leven aan twee man. Maar vanwege de onderstroom op honderd meter vanaf het strand, verdronken er zeker twaalf man. Om 06.36 uur vielen de kleppen van de overgebleven vijf boten toen deze de zandbank raakte. Bij het verlaten van hun LCA verdronken er zeker twintig man van sectie #1 in de diepe onderstroom, de andere tien hielden zich vast aan de zijkant van de woest stampende LCA. LCA met sectie #4 verloor ook gelijk de helft van de mannen aan boord door machinegeweervuur en verdrinking. Degene die uiteindelijk het strand bereikten waren zo uitgeput dat ze neerstortten in het onbeschermende zand, waarna verschillende slachtoffer werden van de beschietingen en de opkomende vloed. Sommigen keerden terug het water in om achter de hindernissen te schuilen.

Van LCA 911, kwam Capt. Taylor Fellers en iedere andere man aan boord om het leven toen zij het strand probeerden te bereiken, en slechts de helft van de manschappen werd later geborgen toen deze aanspoelden op het strand. Fellers had tijdens een meeting van officieren zijn ongezouten mening gegeven. Hij verklaarde dat hij met slechts één machinegeweer, een BAR, het strand kon verdedigen. Maar er werd geen acht op geslagen. Tegen Lt. Ray Nance sprak hij de voorspellende woorden uit, 'We'll all be killed, Ray'. Binnen zeven minuten was 'Abel' Company al haar officieren verloren, op één na, Lt. Ray Nance, binnengelopen in LCA 911, die gewond was geraakt aan hiel en buik.

Van de 'Bedford Boys', sneuvelden er negentien op 6 juni 1944 (later nog eens drie). Geen enkele gemeenschap in de Verenigde Staten droeg in percentages zo'n zwaar verlies. Slechts 10% van Co.A overleefden min of meer de 'Zelfmoord Golf'.

Na tien minuten was er ook geen sergeant meer die leiding kon geven, deze waren gewond of gedood. Toen LCA met sectie #7, het medische personeel, arriveerde en de klep liet vallen, werden alle 17 hulpverleners gedood door het geconcentreerde vuur van twee machinegeweren. Toen 'Able' 15 minuten aan wal was, was er nog geen schot door hen gelost op de Duitse verdediging. De aanval was omgeslagen in een reddingsoperatie. Hospik, Medic Thomas Breeden kleedde zich half uit, ontdeed zich van zijn schoenen, en waadde de zee in om mannen het strand op te helpen. Zijn voorbeeld deed volgen en meerdere kerels gingen het water in om kameraden eruit te sleuren. Met een mes werd eerst de bepakking losgesneden om het gewicht te verminderen. Verschillende van deze mannen, in sommige publicaties omschreven als 'Tide-Walkers' (wadlopers), werden slachtoffer van hun heldhaftige optreden. Maar ook zij konden niet voorkomen dat binnen een half uur tweederde van 'Abel' uitgeschakeld was, waarvan de meeste manschappen door verdrinking om het leven waren gekomen.

Van Abel Company zouden binnen twee uur na de landing nog slechts zes man in staat zijn hun geweer te dragen. Deze hadden zich in beweging gezet om de klif te beklimmen, maar vier moesten het door uitputting al snel opgeven. De andere twee sloten zich aan bij een sectie van Co.C, 2nd Ranger Battalion (Force B) dat als doelwit Pointe du Hoc had, om hun kameraden daar te ondersteunen. Deze groep was in twee LCA's binnengelopen rond 06.45 uur. De 65 Rangers in twee LCA's waren zwaar bestookt en de helft van de mannen van LCA 1038 waren omgekomen in een kogelregen. Ook de andere LCA was verloren gegaan toen het getroffen werd door verschillende mortieren en granaten.

Wat de grote problemen ook in de hand werkt was het gemis aan landende troepen van Company G op DOG-White. Deze misten hun doel en dreven af naar de sector EASY-Green (hiermee zelfs aan DOG-Red voorbij te gaan!). Ook Company F, 116th RCT miste hun sector (DOG-Red), en kwamen ook terecht in EASY-Green. Hierdoor werd al het Duitse vuur vanaf Wn 71, Wn 72 en Wn 73 geconcentreerd op de onfortuinlijke Co.A. Maar het meest dramatisch verdwalen overkwam Co.E, 116th RCT, waarvan enkele secties in EASY-Red landden en zelfs helemaal in de sector FOX-Green terecht kwamen.

Door een brand in het lage gewas op de rand van EASY-Green en EASY-Red, nabij E-1, de Exit tussen Wn 64 en Wn 65, werd door de rook het zicht ontnomen van de Duitse verdediging richting het strand. Company G. en F., 116th RCT landde precies in dit deel, EASY-Green (terwijl DOG-White en DOG-Red hun respectievelijke doelwit was). Nadat de manschappen van Co.G aan wal gestrompeld waren kregen ze daar te horen dat ze hun doel gemist hadden en een kilometer westwaarts moeten trekken,… over het strand. De verliezen liepen daarna snel op onder Co.G. Sommigen zochten daarop een schuilplek onder de heuvel. Anderen begonnen uit eigen beweging de heuvel te beklimmen, om ergens een doorbraak te vinden, ondanks het gevaar voor mijnen. Co.F, 116th RCT kwam terecht in een punt waar de rook hun enige bescherming bood, maar evenzo goed ook een punt waar moordend vuur van de Duitsers veel slachtoffers eiste.

De Tweede Golf zou 26 minuten na de Eerste Golf binnenlopen met, met Company Baker en het Hoofdkwartier Co.A, 1st Bn, 116th Regiment (de laatste in een LCVP). Company Baker, in zes LCA's, had zware zee te verduren, en de mannen probeerden met hun helmen het water uit de boten te krijgen. De vloed was hoger opgekomen, en de stuurlui van Co.B zochten hun weg tussen de hindernissen en de stuurloos dobberende 'Abel' LCA's. Er vielen nu ook mortieren tussen de boten, en toen van de eerste LCA de klep viel, herhaalde zich hetzelfde als met Co.A. Velen stierven door verdrinking of kogels, waaronder Captain Ettore Zappacosta. Eén LCA van 'Baker' probeerde de rand van het strand te bereiken, maar stootte zich lek, en door het stilvallen werd het een gemakkelijk doelwit, en geen enkele man aan boord overleefde het. De Britse stuurlui van de andere LCA's zagen het gebeuren en willen zich terug trekken met hun aanvalsboten. Sommige Amerikaanse officieren zagen zich genoodzaakt met overtuiging (lees; met getrokken pistool) de stuurman door te zetten naar het strand. De stuurlui zagen zich genoodzaakt een betere landingsplaats te vinden. Eén van hen zette zelfs koers richting Pointe du Hoc, maar vijftig meter naar het westen leek het wat rustiger, en de mannen verlieten daar hun boot. Achtentwintig man wisten het kleine kiezelstrand te bereiken en onder de bescherming van de hoge steile klif zetten ze zich in beweging richting het strand. Onderweg daar naartoe verloren ze vijf man, waarvan twee gedood.

Vanaf 07.15 uur kwamen de LCA's van Rangers 'Force C' naar DOG sector. De eerste die aan land kwamen waren de manschappen van Companies A en B, 2nd Battalion Rangers, gevolgd rond 07.45 uur door 6 companies van 5th Battalion Rangers, onder leiding van Lt. Col. Max Schneider. Deze had vruchteloos gewacht op een signaal van Rudder om naar Pointe du Hoc te komen, en koos toen voor zijn alternatieve doel, de sector DOG. De Rangers sloten zich aan bij het handjevol eerder gelande mannen van Co. C, die in een vuurgevecht waren met Duitse verdediging. Na een snelle organisatie werd de aanval ingezet op het zogenaamde 'Versterkte Huis', in de sector CHARLIE, dat boven op de klif stond, en gezien werd als een bedreiging voor de sector DOG (zie foto hieronder).

Company H liep rond 07.00 uur binnen op de scheidslijn DOG-White en DOG-Red, zo'n 500 meter ten westen van Les Moulins. Accuraat vuur vanuit Wn 66 en Wn 67 maakte veel slachtoffers. Company C, 116th RCT landde om 07.10 uur in het midden van DOG-Green, en leed minimale verliezen, mede vanwege dat Co.B al het vuur naar zich toe trok. Company D landde ook om 07.10 uur op DOG-Green, west van Co.C en verloor hun kapitein, Walter Shilling, de vierde compagnie commandant van 116th deze morgen en de derde van 1st Battalion. Op een andere LCA moest Sergeant William Norfleet al zijn overtuiging gebruiken om de Britse 'coxwain'(stuurman) om door te duwen naar het strand omdat de stuurman de manschappen in diep water wilde laten 'uitstappen'. De stuurman zette met tegenzin de LCA verder naar de branding, maar knalde op een obstakel en maakte water. Maar de manschappen wisten allemaal veilig het strand op te komen.

Om 07.20 uur kwamen de Companies I en K, 3rd Bn. 116th RCT, naar het strand ten oosten van D-3 in EASY-Green. Dit was één van de eerste landingen die redelijk ging zoals gepland. De enige die gewond raakte was een luitenant die gestoken werd door een bajonet aan boord van de LCVP. De Companies L en M van de 116th, kwamen in EASY-Red binnen, de sector van de 1st Division, en de meesten wisten veilig de onderzijde van de heuvel te bereiken.

Om 07.30 uur landde de staf van 116th met LCVP 71 in de sector DOG-White. Aan boord was General Norman Cota, assistent divisie commandant naar Maj. Gen. Charles H. Gerhardt en Colonel Canham, commandant 116th Regiment. Onderweg naar het strand was de LCVP onder vuur genomen door machinegeweren en mortieren, waardoor drie man aan boord omkwamen. Onder dekking van de rook van brandend gras was de landing vervolgens relatief veilig verlopen. Generaal 'Dutch' Cota, een bijnaam die hij kreeg toen hij football speelde aan de Worcester Academy, bevond zich opeens in een grote chaos van manschappen die voornamelijk behoorden tot Co. C en Rangers. Terwijl Cota de zaak in ogenschouw nam kwamen er alweer versterkingen binnen van 5th Battalion Rangers. Als dit zo doorging, constateert Cota, dan dreigde de gehele landing op een fiasco uit te lopen. Er moest snel iets ondernomen worden.

General Cota was niet de enige met het idee dat er iets ondernomen moest worden, verscheidene mannen van 116th RCT hadden op eigen initiatief de heuvel beklommen om Duitsers te zoeken die hun het leven zo moeilijk maakten. Maar dit waren individuele acties, want er was weinig of geen leiding. General 'Dutch' Cota bleef op doodsbange mannen onder aan de zeemuur inpraten op te staan en op de heuvel te sterven inplaats van op het strand. In het provisorisch ingerichte 'command post' van de 'Force C' Rangers, ontmoette Cota later Lt.Col. Max Schneider. Hier werd min of meer een aanval op de heuvel met een omtrekkende beweging naar Vierville-sur-Mer besproken.

Met hulp van het 5th Rangers Battalion, dat geen 'kick in the butt' nodig had (volgens eigen zeggen) werd rond 09.00 uur een doorbraak geforceerd met de opdracht van Cota; 'Rangers (you) lead the way!', een slogan die later in het Ranger hun wapenspreuk terecht zou komen. Na het plaatsen van Bangalore torpedo's werden gaten geslagen in de prikkedraad versperringen en klommen de Rangers naar boven, gevolgd door meerdere mannen van de 116th. Door Cota zijn beroemd geworden uitspraak, 'Rangers lead the way', kregen de Rangers wel erg veel eer achteraf, want verscheidene mannen van het 116th RCT waren op eigen initiatief al op de heuvel in gevecht geraakt met Duitsers.

Al vrij snel nadat de Eerste Golf aan land was gegaan, probeerden Landing Craft Tank (LCT's) hun weg te vinden om tanks, gemotoriseerde artillerie en dergelijke op het strand te zetten. Maar vaak was er geen plek te vinden door de obstakels, of de schade die opgelopen werd door mijnen en beschietingen. Sommige LCT's keerden terug naar zee om hun lading over te zetten op platte drijvende pontons, de zogenaamde 'Rhino ferries'. Het bestond uit samengestelde pontons en aangedreven door twee grote buitenboordmotoren. Ze waren ideaal om bij hoog water over de obstakels heen te varen, en vervolgens als lospieren gebruikt te worden. Als de LCT of LST (Landing Ship Tank) niet op het strand kon landen, losten ze hun lading op de Rhino, waarna de voertuigen eraf reden als ware het een pier.

Door de enorme aanvoer van voertuigen werd de chaos op Omaha alleen maar verergerd. Sommige voertuigen waren zo ingericht dat ze bij hoog water nog konden voortbewegen. Maar in het water ontstonden al files. En als dan een voorste voertuig zijn motor het begaf, of getroffen werd door Duits vuur, dan waren de voertuigen daarachter gedoemd ook verloren te gaan. Inhalen was meestal geen optie, vanwege de smalle ruimtes tussen de hindernissen en obstakels. Heel veel voertuigen werden door hun bestuurders achtergelaten in de stijgende vloed. Hiermee creërden ze nog meer obstakels voor de volgende golven die naar het strand kwamen.

Om 08.30 uur werd de aanvoer van voertuigen dan ook gestaakt. Het strand was nu ook zo smal geworden, daar de vloed het strand tot een smalle streep had terug gebracht, dat er ook geen voertuig meer bij kon. Veel voertuigen, van Jeeps, Half tracks, tot vrachtwagens en tanks, werden doelwitten voor Duitse kanonnen en mortieren. De meeste voertuigen gingen dan ook in vlammen op, terwijl een groot deel van de ladingen die de voertuigen meevoerden door de golven het strand werden opgeduwd, wat de enorme bende alleen maar vergrote.

Colonel Canham beklom de heuvel globaal westelijk vanuit de sector DOG-White. Om 09.00 uur bereikte hij de top en richtte daar zijn Command Post (CP) in. Rond hem heen waren Rangers en manschappen van het 116th RCT. Verschillende zochten reeds een weg naar Vierville-sur-Mer. Hier zag hij met eigen ogen dat het luchtbombardement gefaald had. Ook hier was geen enkele bomkrater te zien, de bommen waren veel te ver in het binnenland neergekomen. Hadden de mannen gehoopt om via bomkraters zich enigszins wat dekking te hebben, nu was het vlak land afgescheiden met heggen. Vanachter deze heggen knalden Duitse machinegeweren, scherpschutters en werden mortieren op de Amerikaanse troepen afgevuurd. Wie ook de top van de heuvel had bereikt, was General Cota. Hij was westelijker omhoog gekomen, centraal vanuit de sector DOG-Green. Hij bereikte Vierville-sur-Mer aan de zuidoost zijde. Hier kwam hij Col. Canham tegen. Cota zou doorzetten Vierville binnen, en Canham zou proberen manschappen oostwaarts te sturen richting St. Laurent-sur-Mer.

Met slechts een pistool in de hand leidde Cota de manschappen voorzichtig door de straten, van huis tot huis. Het gedreun van de 14-inch granaat inslagen, afgevuurd door het slagschip USS Texas op de betonnen versperring over de weg bij Wn 71, was aangevangen om 12.23 uur, en dit dwong de mannen tot een tijdelijke pauze. Om 12.30 uur werd het vuren gestopt, toen gebleken was dat het niets uithaalde. Het zou trouwens nog 14 uur duren alvorens de betonnen wegversperring opgeblazen kon worden door het 121st Engineer Battalion. Na het bombardement kon Cota met vijf man vanuit Vierville afdalen, weer terug naar de kust. Met zijn haveloze groepje raakte hij nog kort in een vuurgevecht met Duitsers, maar deze waren zo murw geslagen door het bombardement van de Texas, dat deze zich al spoedig gewonnen gaven. Vijf Duitsers gaven zich over, en onder dwang van de GI’s leidden deze Duitsers hen door een mijnenveld naar het strand. Ondanks de schokkende aanblik van de brandende ravage, de doden en gewonden die Cota bij terugkeer aan de boulevard in ogenschouw nam, nam hij gelijk weer het voortouw door mannen aan te moedigen dit gebied te verlaten en het binnenland in te trekken. Voor het donker zou worden moesten de invalswegen naar Vierville-sur-Mer beveiligd worden, tegen de te verwachten Duitse tegenaanval.

Aan het einde van de dag was de westelijke toegang in Vierville-sur-Mer beveiligd, maar de Amerikaanse verdediging was zwak. Colonel Canham wilde zijn aangewezen hoofdkwartier inrichten in het Chateau de Vaumicel, aan de zuidkant van Vierville. Maar deze bleek nog bezet door de Duitsers. Canham was slechts met enkele soldaten en een paar officieren achter een heg gekropen en besloot daar dan maar zijn CP in te richten. Terwijl zij hun verdere plannen maakten, verscheen er een peloton Rangers onder leiding van de soldaat Carl West. Canham gaf de Rangers de opdracht de beveiliging rond zijn CP te regelen. Even later kwam een Duitse soldaat op een fiets aangepeddeld. De Rangers knalden hem van zijn tweewieler, en namen vervolgens posities in rond de CP.

Uit het kasteel kwam een peloton Duitsers. Gade geslagen door Pvt. West werden gewonden op een kar geladen. Geduwd en getrokken door kameraden zette de kar zich in beweging. Even later liepen ze in de handen van de Rangers, waaraan zij zich direct overgaven. Het bleken geen Duitsers, maar Hongaren, Russen en Roemenen, die graag deze oorlog aan hen voorbij wilden laten gaan. Met het vallen van de duister zaten de Rangers nu met een grote groep gevangen, maar deze hielden zich de gehele nacht rustig bij de aanblik van een BAR op hen gericht. Maar voor Canham was het een penibele situatie, anderhalve kilometer landinwaarts met slechts 35 man om hem heen, en het gevaar voor een Duitse tegenaanval was niet ondenkbaar.

Het ligt voor velen niet direct voor de hand, maar de steile kliffen van Pointe du Hoc vallen wel degelijk onder Omaha Beach. Vanaf de monding van de rivier Vire in het westen (sector ABEL), tot Port-en-Bessin (sector GEORGE) liep Omaha Beach. de sectoren ABEL, BAKER (tot aan Pointe du Hoc) en GEORGE werden niet opgenomen in de eigenlijke landingen. Pointe du Hoc lag in de sector CHARLIE

Pointe du Hoc
KLIK HIERONDER

---