De Bailey brug dankt zijn naam aan zijn ontwerper, Donald Bailey. Deze werkte als ambtenaar bij het British War Office. In zijn vrije tijd bouwde hij aan modellen van bruggen en toonde op een gegeven moment één van deze creaties aan zijn superieuren. Het ontwerp werd positief beoordeeld en een constructie op ware grote nam een aanvang.

In 1941 werd de Bailey brug officieel als Standard Military Bridge in dienst gesteld bij het Corps of Royal Engineers waarna deze voor het eerst werd gebruikt in 1943 op Sicilië. De Amerikanen bouwden de brug in licentie om hem voor eigen gebruik in te zetten. In totaal produceerden de Britten en de Verenigde Staten 40 km brug waarvoor 490.000 ton aan staal werd gebruikt.

De Nieuw-Zeelander A.M. Hamilton, de bedenker van de Hamilton-Callender brug meende aanspraak op één van de patenten te hebben en diende dit, met succes, in bij de Royal Commision for Awards to Inventors. Maar een patent was niet genoeg om de gehele brug te claimen, en Bailey zijn brug had meer voordelen dan die van Hamilton. De Bailey brug werd zo populair, dat deze tot op heden nog steeds gebouwd wordt en waarvoor Bailey terecht geridderd werd. Als men oplet, dan kan men nog verscheidene vinden door heel Europa heen.

Een Bailey brug haar kracht zit hem in de simpele assemblage. Het wordt in gedeeltes opgebouwd en kan door menselijke spierkracht tot een brug 'geklonken' worden, er zijn geen kranen voor nodig. De losse modules worden aan elkaar gezet. De zijpanelen zijn drie meter lange stalen U-balken met inwendige schoren ter versteviging. Er wordt een dubbele rij 'brugleuningen' geplaatst op dwarsbalken waarover het wegdek van hout wordt aangebracht.

Aan een zijkant is het mogelijk een smalle uitbouw te maken waarover voetgangers kunnen gaan. Als de overspanning te groot wordt of er moeten zware lasten overheen, dan worden extra zijpanelen boven de op de eerste rij gezet (zie hieronder en bij de brug van Saint-Hilaire-Petitville).

De eerste Bailey brug die in Frankrijk werd gebouwd was bij Bénouville over het Caen kanaal. Hij lag enkele honderden meters ten zuiden van de Pegasus brug. De brug werd op 8 juni, 1944 aangelegd om de bevoorrading tussen beide oevers sneller te kunnen afhandelen en niet alleen afhankelijk te zijn van de Pegasus en de, honderd meter verder gelegen, brug over de Orne. Het was niet de eerst Bailey brug die werd aangelegd, op Sicilië en het vaste land van Italië waren er al verscheidene geplaatst (in totaal zouden er meer dan 3000 in Italië worden aangebracht).

Zodra een bruggenhoofd gevormd was na de landingen in Normandië op 6 juni, 1944, was het van belang vliegvelden te creëren vanwaar jagers en jachbommenwerpers konden opereren om de troepen te beschermen en ondersteunen. Met de eerste golven landingstroepen kwamen ook de engineers (genie) aan land. Eerste taak was het opruimen van obstakels en het slaan van bruggen daar waar nodig. Vaak onder vijandelijk vuur begonnen de engineers met de aanleg van zogenaamde ALG (Advanced Landing Grounds).

In snel tempo werd de grond geëgaliseerd waarover zogenaamde Square Mesh Track (SMT) werd uitgerold. Het door de Britten ontwikkelde SMT bestond uit een zwaar metalen gaas (ruitvorm van 8 x 8 cm) op grote rollen.

De eerste vliegvelden in Normandië werden op deze manier aangelegd. Latere ALG's werden aangelegd met Prefabricated Hessian (Burlap) Surfacing (PHS of PBS). Dit bestond uit, met asfalt, geïmpregneerde jute van 100 meter in lengte met een breedte van ongeveer een meter.

Met de PHS/PBS werden stofwolken, gecreëerd door de propellers van de vliegtuigen, voorkomen. Het was niet ongebruikelijk om over de PHS de SMT uit te rollen, 'the best of both worlds'.

Vlak voor dat Amerika bij de Tweede Wereldoorlog betrokken raakte, ontwikkelden men daar de PSP, oftewel; Pierced Steel Planking (ook wel genoemd 'Perforated Steel Plating'). Een andere bijnaam die in gebruik raakte voor de PSP was 'Marsden Matting', een verbastering van Marston, een vliegveld in Georgia, VS waar het voor het eerst werd gebruikt. Een stalen PSP was 3 meter lang en 40 centimeter breed platen waren voorzien van 3 rijen ronde gaten (29 in de lengte, 64mm in doorsnee), waardoor de sterkte bewaard bleef maar toch licht genoeg was om gemakkelijk mee te werken. Aan de zijkanten waren haken en ogen aangebracht zodat iedere plaat aan elkaar gehaakt kon worden.

Met 2000 ton aan PSP (60.000 stuks) kon in 175 uur door 100 man een landingsbaan gelegd worden van 1.5 km lengte, met een breedte van 50 meter. In juli 1944 werden de eerste PSP's aangevoerd in Normandië. Maar al snel bleek dat de aanvoer achterbleef bij de snelle voortgang om ALG's aan te leggen. De platen die werden aangevoerd werden daarna vooral gebruikt om standplaatsen voor de vliegtuigen te maken. Ook werden veel platen gebruikt rond tijdelijke kampementen voor het leger. Nadat veel Duitse vliegvelden in geallieerde handen vielen, bleek dat het repareren van vernielde banen en standplaatsen sneller werkte dan het aanleggen van nieuwe banen. Toch bleef de PSP een populaire oplossing die niet alleen gebruikt werd voor het aanleggen van vliegvelden. Er konden simpele bruggetjes uit gebouwd worden, kooiconstructies, afrasteringen en zelfs stoelen werden uit PSP 'gevouwen'.

Op 15 september 1944 hadden de Amerikanen 80 vliegvelden aangelegd en de Britten 76. Het PHS verdween al snel uit de oorlogsgebieden. Tot in de jaren zeventig van de vorige eeuw kon men nog wel eens een stuk afrastering vinden gemaakt uit SMT, maar is nu schaars geworden. Wat men nog wel in Normandië kan vinden is PSP. Na de oorlog werden achtergebleven platen dankbaar in gebruik genomen door plaatselijke boeren om als hekwerken te dienen om hun vee achter te houden. De PSP is een opvallende herinnering uit de recente geschiedenis, ze steken mooi roestbruin af tegen de groene achtergrond.