Rond 06.50 uur had Kraus aan zijn commandant, Lt Col William Ekman de boodschap gestuurd dat hij met ongeveer 150 man Ste-Mère-Eglise had ingenomen. Dit aantal was aangegroeid tot zo'n 360 man om 09.00 uur. Tegen die tijd waren de laatste verzetshaarden in de stad allang opgeruimd, waarbij 30 Duitsers gevangen waren genomen, en 10 gedood. De rest was naar het zuiden ontkomen. Om 09.30 uur kwam het tegenoffensief op gang van de Duitsers. Vanuit het noorden kwamen drie infanterie bataljons, met ondersteuning van drie artillerie regimenten om het 3rd Battalion van de 505th uit Ste-Mère-Eglise te verjagen. Het 2nd Battalion van de 505th, onder commando van Lt Col. Ben Vandervoort, die zijn been had gebroken tijdens de sprong, trok zich terug naar Ste-Mère-Eglise vanuit Neuville Au Plain, met het achterlaten van een peloton para's van D Company. Onder leiding van Lt. Turner B. Turnbull moesten deze mannen de Duitsers vertragen en het liefst hun positie behouden. Om 10.00 uur kwam 2nd Battalion de stad binnen. Vanuit het zuiden werd één bataljon Duitse infanterie ingezet. Hier raakte Kraus voor het eerst gewond in zijn linkerbeen door een stukje granaat scherf. Ondanks zijn verwonding kon hij zijn werk voortzetten, en besprak hij later met Vandervoort de verdediging van de stad. Rond 03.00 uur verscheen Kraus in de commando post van 2nd/3rd Bn met een derde wond aan zijn been, ditmaal een kogelwond. Hij was pessimistisch, en vertelde aan Vandervoort en Major Hagan, 'dat de Duitsers de stad zouden gaan innemen'. Terwijl Kraus naar de eerste hulp ging, bespraken de andere twee officieren Kraus zijn pessimisme. Ze wisten van Kraus zijn verleden dat hij zijn zenuwen niet in bedwang kon houden. In Sicilië had hij ook zijn vertrouwen verloren, al was dat in mindere mate. Tot Kraus weer beschikbaar was, nam Major William J. Hagan het commando van 3rd Bn over.

Met het eerste ochtendlicht van D+1, op 7 juni, werd het peloton van D Company onder leiding van Lt. Turnbull, dat de noord van de N13 verdedigde verdreven en waren er van 42 manschappen nog slechts 16 in staat tot vechten. Turnbull werd in de ochtend gedood door een mortiergranaat. In totaal had D Comp. na 18 uur strijd nog maar 121 man, waarvan verschillende gewonden die op hun plek bleven. Achter D Comp. lag E Company, als reserve, welke bestond uit twee pelotons waarvan één een allegaartje van manschappen, zoals enkele para's van de 101st Airborne, piloten van zweefvliegtuigen, en de andere uit 39 man reguliere 82nd para's onder commando van Lt. Peterson. Het leek er op dat het een kwestie van tijd was wanneer de licht bewapende paratroopers overrompeld zouden worden door de beter bewapende Duitsers. Maar met de inzet van één man, Lt. Waverley W. Wray, die als Executive Officer tot D Company behoorde, zouden de kansen doen keren. Na een onderhoud met Lt Col. Vandervoort, ging Lt. Wray om 07.30 uur op een éénmans patrouille. Diep achter de frontlinie ontdekte hij de vooruitgeschoven commandopost van de Duitsers. Hij sprong op en riep "Hande Hoch', waarop alle Duitser gehoorzaamden, behalve één, die zijn pistool probeerde te pakken. Wray schoot hem gelijk tussen de ogen. De anderen dachten gebruik te maken van dit moment en probeerden te vluchten. Maar Wray, een uitstekende schutter, opende het vuur,... Hij doodde onder meer de bataljons commandant, een Leutnant Kolonel, van 1 Bataljon 1058 Greandier Regiment, de twee radio bedieners en minstens drie andere officieren van de bataljons staf, en vier of vijf soldaten. Twee Duitse soldaten in een schuttersput achter Wray begonnen op de 'indringer' te schieten waarbij een kogel zijn rechteroor schampte. Lt. Wray herlaadde zijn M-1 karabijn en schakelde de twee Duitsers uit (Vandervoort ging op 8 juni samen met Lt. Wray terug naar de plek, en de Lt. Col. Vandervoort verklaarde dat alle omgekomen Duitsers door één kogel waren gedood).

Het wapen van Lt. Wray, de Winchester M1 Carbine, hier twee voorbeelden ervan (foto: https://www.gunsandammo.com, Jill Marlow & Phil Schreier)

Hierboven zijn twee versies te zien van de Winchester M1 karabijn. Dit type wapen was het standaard wapen van Lt. Waverley W. Wray. Het magazijn kon 15 .30 kogels herbergen. Om de M1 Carbine zo licht en compact mogelijk te houden voor paratroopers, werd er ook een versie gemaakt, de M1A1, met een stalen kolfbeugel die omgeklapt kon worden. Het wapen is nog steeds in productie en er zijn er ruim 6 miljoen van gemaakt.

Terug bij zijn company liet Wray een barrage van mortieren afschieten op doelen die hij gezien had. Direct daarop werd een snelle aanval ingezet waarbij de van leiders ontdane Duitsers werden verjaagd. Door deze actie werd een volgende aanval door Duitse troepen met uren uitgesteld, genoeg tijd gevende aan versterkingen vanaf Utah Beach. Troepen van VII Corps maakten in de middag contact met de paratroopers in Ste-Mère-Eglise.

Lt.Col. Ben Vanderdvoort, Lt. Waverley W. Wray en Lt. Turner B. Turnbull

Lt Col. Benjamin Vandervoort droeg Lt. Wray op voor de Medal of Honor, maar tot ieders verbazing werd dit teruggebracht naar een Distinguished Service Cross (Lt. Wray sneuvelde drie maanden later, op 19 september, tijdens Market-Garden in Nederland, en mocht tevens het Nederlandse Ridder vierde klasse der Militaire Willems Orde (MWO.4) ontvangen). Ook Lt. Turnbull, een halfbloed Choctaw Indiaan die zo heldhaftig 18 uur lang de Duitse aanvallen ten noordoosten van Ste-Mère-Église had afgeslagen, werd ook voorgedragen voor een DSC, maar dit werd teruggebracht tot een Silver Star, welke postuum werd uitgereikt.

Lt.Col. C. Krause bracht deze vlag naar Ste-Mère-Eglise
en hangt daar vandaag de dag nog steeds in het stadhuis

Het Regimental Aid Station #2, de voormalige hospice, was aan het einde van D-Day afgeladen met gewonden (net als Aid Station #1). In RAS #2 waren zeker 130 gewonden opgenomen. Het grootste deel van de gewonden betrof verwondingen door granaatscherven en botbreuken. Slechts een handvol werd binnengebracht met kogelwonden. In de vroege ochtend kwamen de eerste zweefvliegtuigen met materieel binnengevlogen. Zoals eerder aangehaald crashte één van deze Horsa zwevers achter de RAS #2 in de ommuring. Anderen kwamen goed neer en de zwaardere wapens en Jeeps aan boord werden snel uitgeladen en naar onder andere Ste-Mère-Eglise overgebracht. Hier was ook een Jeep bij die Lt Col. Vandervoort zich toe eigende. Hiermee werden twee 57mm kanonnen naar noorden van de stad gebracht. één werd aan de weg van Neuville geplaatst, en een andere tegenover RAS #2.

De Jeep van Lt Col. Vandervoort heeft een 57mm kanon gebracht (Toen en Nu)

Op D+1 kwam een aanval op gang door de Duitsers, ondersteund door enkele Sturmgeschütz III Ausf G tanks. De lichte wapens van de paratroopers waren niet opgewassen tegen de voortrollende tanks. Werkeloos stond daar het 57mm anti-tank kanon. Uit één van de gebouwen rende Pvt. John E. Atchely van H Company. Hij was voordat hij bij de 82nd Division bij een artillerie eenheid gestationeerd geweest. In zijn eentje bracht hij het 57mm kanon in stelling, ramde een granaat in het sluitstuk, richtte het wapen, en vuurde op de voorste tank, die tot op slechts 50 meter van RAS #2 was genaderd. Met een daverende klap sloeg de granaat in het onderste pantser.

De eerste uitgeschakelde Stug III (rechts ervan het, verplaatste, 57mm kanon)

Terwijl de rook de tank even aan het zicht onttrok, ging een volgende granaat het kanon in, en ook deze wist het doel te raken, direct naast het andere inslagpunt. Toen de rook opgetrokken was bleek het motordek aan bakboordzijde geheel opengebarsten en was de track aan die zijde eraf gerold. Op een honderd meter verder de weg af kwam een tweede Stug III aangereden. Pvt. Atchely bracht het 57mm kanon wederom in stelling, en schoot weer een granaat af die in stuurboordzijde in sloeg, ook deze tank kwam tot stilstand.

De tweede Stug III (rechts; het 57mm kanon is wederom naar voren gebracht).
Verderop links is een Sherman tank van het 746th Tank Bat., Company C, te zien.

Deze tegenslag was voldoende om deze aanval af te slaan. Pvt. Atchely ontving voor zijn doortastende actie het DSC. Tijdens het Ardennen Offensief zou Atchely op 3 januari 1945 omkomen. Hij is begraven op de US Cemetery in Henri-Chapelle.

Duits en Amerikaans medisch personeel werkten zij aan zij in RAS #2

In de middag van de 7de juni, met de aansluiting door de 4th Infantry Division in het verschiet, verscheen Krause weer ten tonele na behandeling in Aid Station #2. Nog steeds in de veronderstelling dat Ste-Mère-Eglise zou worden overrompeld, begon hij orders te geven aan Lt. 'Tommy' McClean van D Comp. om met een peloton naar het strand te gaan en versterkingen te halen. McClean wist niet dat Krause toen al vervangen was door Major William J. Hagan snapte niks van deze opdracht, maar besloot Kraus niet tegen te spreken. McClean besloot niet een peloton mee te nemen, maar slechts vijf man. De verdediging van Ste-Mère-Eglise kon geen man missen. Lt Col. Vandervoort was nooit op de hoogte gebracht van de order door Krause aan McClean. Hagan en Vandervoort waren overtuigd dat Krause niet langer zijn bataljon kon leiden, maar bleven loyaal aan hem. Krause wist dat verschillende officieren van zijn zwakheid en onzekerheden wisten, maar de commandant van het regiment, Ekman, kon geen commandant missen. Op 16 juni werd Krause 'bevorderd' tot Regimental Executive Officer en voorgedragen voor het Distinguished Service Cross welke hem op 10 juli werd opgespeld door Lieutenant General Omar Bradley bij Château de Brocqueboeuf. Brig.Gen. James M. Gavin (Asst. CG 82d Abn Div.) en Lt.Col. Ben H. Vandervoort (CO 2d Bn/505th PIR) ontvingen die dag het ook DSC (zie foto volgende pagina).

Op de volgende pagina gaan we naar de
zwaar bevochten bruggen over de Merderet.
Klik op 'Iron Mike' hieronder

GA TERUG

---