Ondanks dat de Mustang een op Brits verzoek gebouwde jager was, bezat het een cockpit die geheel Amerikaans uitgevoerd was. Het bekende 'blind-vlieg' paneel, dat de RAF in haar vliegtuigen voerde ontbrak. De knuppel was een rechttoe-rechtaan stick, terwijl die van de RAF ringvormig was.

In Maart 1941 werd een Lend-Lease overeenkomst getekend door President Roosevelt. Dit hield in dat Amerika oorlogsmaterieel zou leveren aan de Geallieerde partners (zoals de Britten), waarvan de betaling door de Amerikanen zou worden gedragen. En zo kon de RAF 150 NA-91's (P-51's) krijgen. Deze werden rechtstreeks aan de RAF overgedragen, maar contractueel aan de US Army Air Corps. Deze P-51, met de Allison V-1710-39 motor, werd door de Britten als Mustang IA aangeduid. De Mustang IA had vier Hispano-Suiza M2 20mm kanonnen in de vleugels en verloor de twee .50 machinegeweren die onder de motor in de romp zaten. Van de 150 bestelde RAF Mustang IA's, bleven er 55 in de Verenigde Staten.

En dan bezat de Mustang ook een Amerikaanse motor, de Allison V-1710. Er was wel een plan voor de Merlin motor om deze door Ford in licentie te laten bouwen, maar dat ging niet door. De licentie ging naar Packard Motor Co. Maar dit bedrijf produceerde pas vanaf 1942 genoeg V-1650 motoren, maar die waren al toegezegd aan P-40's, Lancasters, Mosquito's en zelfs de Spitfire en Hurricane. Met de komst van de Merlin 60 van Rolls Royce werd er een test uitgevoerd op 30 april 1943 in een Mustang vanaf Duxford. Testpiloot Ronald Harker was enorm onder de indruk en deze drong aan bij General Manager Ernest Hives om de Mustang standaard te voorzien van een Merlin. De rolsnelheid van de Mustang bij hoge snelheid en de ongeëvenaarde actieradius was voldoende om de top te overtuigen. Enkele dagen later werden nog drie Mustangs omgebouwd naar een Merlin, en later nog eens twee extra, allen met de Merlin 65.

Met de komst van de Merlin, kreeg het toestel ook een vierbladige propeller, een luchtinlaat onder de spinner, de Mustang was nu goed voor een snelheid van 710 km/u op een hoogte van 30.000 voet (10 km), 100 km sneller dan de 'oude' Mustang. Nadeel was het grotere lawaai dat de motor produceerde, het knetterde en sputterde. Ook vereiste de Merlin meer aandacht, maar dit alles woog op tegen de geweldige prestaties. Packard kreeg toestemming de nieuwe motor in licentie te bouwen. Packard produceerde daarna de Merlin 68 V-1650-3. Toch zouden in de meeste P-51B en alle P-15C's de Packard Merlin Merlin V-1650-7 worden geïnstalleerd.

North American Aviation kreeg toestemming om twee uit Engeland gestuurde Merlin 65 in te bouwen in hun conversie van de XP-78, uitgebreide testen werden ondernomen, tot uitgebreide windtunnel proeven aan toe. Voordat de werkelijke testresultaten binnen waren had NAA al een contract voor 400 P-51B's gekregen. Op 30 november 1942 maakt de XP-78, nu XP-51B genoemd, haar eerste vlucht. Het was een ommekeer van een zoveelste aanvals/verkennings vliegtuig naar de belangrijkste jager voor het Geallieerde leger. Om het succes te onderstrepen werd bij de Dallas vestiging een contract voor 1350 stuks neergelegd. De toestellen uit Dallas kregen de aanduiding P-51C, maar verschilden slechts in kleine details met de P-51B.

De eerste Merlin Mustangs kwamen aan in september 1943, en op 11 november werden de eerste afgeleverd bij 354th Fighter Group. Ondergebracht bij de USAAF Ninth Air Force, werden ze 'geleend' door de Eighth AF om als escorte jager de bommenwerpers te ondersteunen. De eerste echte missie met een Merlin Mustang van de Ninth Air Force was op 11 december 1943 tijdens een escorte naar Emden, Duitsland ter bescherming van bommenwerpers van de Eighth Air Force. Die dag gebeurde weinig, maar een paar dagen later, op 16 december, wist Lt. Charles F. Gumm van 355th Fighter Squadron, een Bf 110 te verschalken, (op 21 februari 1944 schoot Gumm zijn vijfde Duitser neer, wederom een Bf 110, en werd daarmee de eerste Ace van 354th FG). Aan het eind van december 1943 had 354th Fighter Group acht Duitse toestellen vernietigd. Helaas waren ook acht Mustangs verloren gegaan, meeste door technische problemen.

Op 11 januari 1944 vloog Major James H. Howard van het 356th Fighter Squadron, 354th FG, alleen in de buurt van een B-17 formatie die werden aangevallen door een stuk of zeven Bf 110's. Ook andere, éénmotorige Duitse jagers, mengden zich in de strijd. Howard aarzelde geen moment en wist in snelle successie een Bf 110 te verschalken, gevolgd door een Fw 190 en een Bf 109. Tijdens het gevecht weigerden steeds meer machinegeweren dienst door vastlopen of bevriezing, tot hij nog maar één in bedrijf had.

In zijn rapport maakte hij slechts notie van twee vernietigd en één waarschijnlijk, maar de dankbare bommenwerper bemanningen, die hem daar ruim een half uur lang Duitse jagers zagen afslaan, wilden daar niets van weten, deze wilden dat hij zes op zijn conto kreeg, Howard weigerde. Door zijn inzet ontving 'Ace in a Day' Howard als eerste Amerikaan in Europa de Medal of Honor, de hoogste Amerikaanse militaire onderscheiding voor moed. Howard zou ook de enige Amerikaanse jachtvlieger in Europa blijven die deze medaille mocht ontvangen. Er is enige onduidelijkheid over de naam 'Ding Hao!' welke de P-51B van Major Howard voerde. De vertaling voor 'Ding Hao!' kan als volgt worden geïnterpreteerd: 'Thumbs Up!', 'Excelent!' of (en het meest aannemelijke) 'you're The Best!'.

Ondanks dat er nog zoiets als ‘apartheid’ tegenover de negroïde Amerikaan bestond in jaren veertig van de vorige eeuw, en daardoor zeer veel beperkingen waren opgelegd, werd er toch een Fighter Group opgericht dat geheel bestond uit zwarte piloten. Deze piloten vochten niet alleen tegen het Derde Rijk, maar ook tegen de discriminatie binnen het Amerikaanse leger. 332nd Fighter Group begon met P-47 Thunderbolt en vervolgens met de P-51B/C, en vloog later met de P-51D, en bouwde een zeer respectabele reputatie op.

Aangezien de piloten van 332nd FG getraind werden in Tuskegee, Alabama, stonden ze later bekend onder de naam Tuskegee Airmen. De toestellen van de 332nd FG waren herkenbaar aan de opvallende rode staarten en een rode propeller-spinner. In eerste instantie was het helemaal de bedoeling niet dat deze groep in gevechtsacties gestuurd zouden worden, maar op aandringen van Benjamin O. Davis, kregen de vliegers uiteindelijk in juni 1944 toestemming bommenwerpers te escorteren vanaf Foggia, Italië, naar Duitsland en Joegoslavië.

Topscoorder van 332nd Fighter Group was Lee A. Archer, van het 302nd Fighter Squadron, met vijf overwinningen in de lucht, welke hem de Ace-status zou moeten opleveren, en zes op de grond. Maar één overwinning werd later aan een andere vlieger ‘gegeven’, omdat het niet toegestaan was dat een zwarte piloot de Ace-status zou behalen. Archer en Wendell O. Pruitt kwamen eens een groep Messerschmitt jagers tegen, en het was zes tegen één,… Maar Archer en Pruitt schoten beide elk twee Duitsers neer en kwamen er zelf zonder kleerscheuren vanaf. Archer en Pruitt stonden in de 322nd FG bekend als de 'Gruesome Twosome'. Archer vloog 169 missies, driemaal de hoeveelheid van de doorsnee vlieger uit dezelfde periode.

Tijdens 200 missies ging onder de hoede van 332nd FG geen enkele bommenwerper verloren, werden 409 Duitse vliegtuigen vernietigd, rond de 1000 grond transporten aangevallen en zelfs een torpedoboot tot zinken gebracht met enkel gebruik van de boordwapens! Daarentegen gingen 66 piloten verloren en werden 32 gevangen genomen.

In totaal zouden er 3338 P-51B/C geproduceerd worden en toch zijn nog maar weinig P-51C's heden ten dage te vinden. maar een opvallende mocht ik fotograferen in 1991 te Santa Monica. Hier stond de, vuur rood gespoten, 43-25147 met race nummer #97 te glimmen in de Californische zon. Met de naam 'The Believer' maakte ze onder andere propaganda voor een 'Drug Free America'. Later is het toestel naar 'The Fighter Collection', Engeland verscheept en als 'Princess Elizabeth' was ze te zien vanaf juni 1997 in het airshow circuit. Met de registratie N487FS is het toestel nu in handen van Dan Friedkin, Houston, Texas, en ondergbracht in de Friedkin Air Force of Texas. Hieronder is het toestel afgebeeld (meer over dit toestel verderop op deze pagina's).

En nog was de Mustang nog niet optimaal. Met name het uitzicht rondom was door de verschillende stijlen in het glas nog al beperkt. De Britten brachten een bollere glazen kap aan, de zogenaamde 'Malcolm hood'. In de 'oude' P-51B werden er zes in plaats van vier machinegeweren geplaatst. Menig piloot vond deze conversie van de P-51B de allerbeste Mustang die er geproduceerd was.

Maar de grootste uiterlijke verandering werd doorgevoerd op de P-51D. In januari 1943 werden de Amerikanen opmerkzaam gemaakt op de nieuwe 'druppel' cockpitkap die op de Spitfire Mk IX en de Typhoon werden aangebracht. Het zicht rondom was nagenoeg geheel vrij van iedere obstructie. Als eerste werd de nieuwe kap op de Republic P-47 Thunderbolt gezet. In Inglewood werd door NAA de romp van de Mustang verlaagd en van een langgerekte druppelkap voorzien.

In de nieuwe configuratie werd op 17 november 1943 de eerste vlucht gemaakt. Later zouden nog een iets anders gevormde en grotere cockpitkap worden geïntroduceerd, de zogenaamde 'Dallas hood'. Deze kap was herkenbaar aan zijn iets hogere 'opbouw' om de piloot meer hoofdruimte te geven. Samen met de zes .50 machinegeweren, een verbeterd reflector vizier, was de P-51D het ultieme raspaard onder de Mustangs.

In Dallas, Texas werd de zusterversie gebouwd van de P-51D, de P-51K, het enige verschil was een ander type propeller. De P-51K was uitgerust met de iets slankere holle stalen Aeroproduct propeller. De P-51D had de Hamilton propeller. Deze was hoekiger en van aluminium. Sommige Hamiltons waren uitgerust met zogenaamde 'Cuffs', een verdikking nabij de spinner.

De P-51D zag er dan het meest flitsend uit, hij was het niet, hij was iets langzamer dan de P-51B/C en daardoor was de laatste bij menig piloot de beste Mustang. Hierdoor werd de P-51B/C tot het einde van de oorlog gebruikt naast de P-51D. Bij de latere modellen van de P-51D/K werd een stroomlijn-fin aangebracht voor een betere richtingsstabiliteit (hier waren ook zogenaamde 'kits' voor, die in het veld aangebracht konden worden).

Met de komst van de P-51D verscheen ook steeds vaker een kleurige markering op het verder kaal metalen toestel. Vooral de fel rode en gele staarten van de 15th Air Force in de Italiaanse campagne waren opvallende verschijningen. Ook de gekleurde schaakborden rond de motorkappen van bijvoorbeeld de 78th, 353rd en 357th Fighter Group die vanuit Engeland opereerde vielen op.

GA TERUG

---