In het voorjaar van 2009 werd ik opgebeld door adjudant Harry, betrokken bij Opleidings- en Trainingscentrum Vuursteun (OTCVust) het Artillerie Schietkamp Oldebroek, 't Harde. Deze was kort door de bocht en vroeg of ik ook rondleidingen deed. Ik moest dit ontkennen (en eerlijk gezegd was ik daar wel blij om, ik werk liever lekker rustig aan mijn site). Ik vroeg voor de goede orde nog even wanneer dit zou moeten plaats vinden,… ‘in september’. Mijn nieuwsgierigheid werd gewekt. Het bleek ergens rond de 20ste te zijn,… precies in de periode dat wij ook weer naar Normandië wilden, voor ons jaarlijkse bezoek (sinds 1995). Het was de bedoeling dat ik twee groepen van 20 man zou gidsen tussen Batterie de Longues en Grandcamp-Maisy. Ik vroeg bedenktijd en om het voor te leggen aan de eega. Al snel werd besloten het eens te wagen, er was in ieder geval voldoende tijd om ons voor te bereiden. De adjudant kwam enkele keren over de vloer in Andijk, vaak in gezelschap van collega Barend, om de details door te nemen.

In de zomervakantie (eind juni) gingen we eerst een week naar Bretagne en vervolgens een week naar Normandië, in de buurt van Lisieux. Hier kon ik vast een beetje ‘vooroefenen’. Deze week stond trouwens meer in het teken van vakantie/rust dan onderzoek voor de site.

Ik maakte een map met de nodige informatie, zoals gesealde oude foto’s voor een vergelijking met Toen en Nu. Verder de nodige achtergrond informatie en wat kaartjes. Het belangrijkste was toch om HET verhaal duidelijk over te brengen. Er was mij al verteld dat de mannen weinig of niets van D-Day af wisten, buiten het feit dan dat de speelfilm The Longest Day 'verplichte' kost voor hen was.

Op zaterdag 19 september vertrokken wij weer naar Normandië. We hadden een huis tegen de klif van Omaha Beach, bij Vierville-sur-Mer, gehuurd. Het bleek de plek te zijn waar in 1944 een Duits commando in huisde. Het huis was dan ook zeer zwaar beschadigd uit de strijd gekomen en pas in 1982 was op deze plek weer een huis gebouwd.

De eerste paar dagen was ik niet op mijn gemak en bij elke blik over het strand en de zee bekroop me de horrorgedachte die hier zich afgespeeld had op 6 juni 1944. Ook de geur van rook wilde de eerste tijd niet wijken uit mijn neus. Ik werd erg onrustig. De rondleiding zou plaatst vinden op 23 september, dus we hadden nog een paar dagen. De zondag werd besteed aan een eerste rit naar de batterij bij Longues, om te zien hoe lang we er over deden daar te komen, zodat we niet te laat op de afspraak kwamen (25 minuten). Ook maakten we even een stop om de verrichtingen van enkele parapenters gade te slaan.

Volgende stop was de American Cemetery bij Colleville-sur-Mer. Hier wilde ik even kijken waar de graven van Medal of Honor dragers waren. We bezochten eerst het geweldige bezoekerscentrum, een museum op zich. Maar het is Amerikaans grondgebied, dus, metalen voorwerpen in een bakje, door een poortje en fouilleren indien nodig. Het weer was ietwat mistroostig wat dan mooi aansluit op de droeve begraafplaats vol met jonge mannen die omkwamen om ons te bevrijden, ver van huis.

Onrustig als ik was, ging ik zondagavond met de metaaldetector achter het huis, in de weer. Binnen enkele tellen reeds wat blik resten van onbekende oorsprong. Maar, boven een muurtje, in de overwoekerde begroeiing sloeg hij fluitend aan. Tot mijn eigen grote verbazing kwam uit de grond vervolgens een soort van aluminium deksel (50 x 20 cm), één kant nog ‘olive drab’ verf erop, de andere kant blank metaal.

De maandag via Carentan naar Utah Beach voor de jaarlijkse wandeling op het strand aldaar. Bij het binnenrijden van Carentan maken we eerst even een stop bij ‘Paratrooper Vehicles’. Hier worden voornamelijk Jeeps opgeknapt en verkocht. Hier schaf ik mezelf een blikken model van een Sherman tank aan. In St. Marie-du-Mont maak ik een vergelijking met een foto (gesigneerd door Forrest Guth) waarop leden van 506 PIR, Easy Company, 101st Airborne Division staan afgebeeld, samen met enkele GI’s van de 4th Infantry Division.

Een strandwandeling op Utah Beach is een ieder aan te raden, vooral vanaf het monument voor Leclerc, bij Varreville. Hier zijn enkele mooi bewaard gebleven kazematten en bunkers te vinden. Ik was hier tevens voor het opnieuw vastleggen van een dubbel geschakelde Vf69 Ringstand Tobruk (’klik hier’) voor een mortierploeg.

Vervolgens verder naar het noorden, naar St. Vaast en Barfleur. Op de terugweg natuurlijk de geheide stop in St. Mère-Eglise om daar weer in de winkeltjes te snuffelen naar originele souvenirs (blijven duur, vooral bij 'Staticline'). Bij een dumpzaakje in het straatje naast de kerk een gevechtsjasje aangeschaft en een label voor op de schouder van de 2nd Armored Division ‘Hell on Wheels’. Dit wordt een deel van het uniform voor woensdag.

Dinsdag was het bezoeken aan de Brits/Canadese sector. Doel is een nieuw complex dat ergens achter Ouistreham moet liggen. Via een oude stafkaart en ‘Google Earth’ de locatie vrij vlot gevonden. Maar alles bleek overwoekerd en slecht te bereiken. Onderweg daar naartoe een waanzinnig huis gezien in Lion-sur-Mer, dit moest gefotografeerd worden.

Dinsdagavond de laatste zaken nog even doorgenomen, alles klaarleggen en dan zijn we gereed voor mijn eerste ‘gids-poging’. Corry ziet er toch wel tegenop (ze verwacht allemaal ongeïnteresseerde jonge soldaten). Maar ze gaat toch mee,… als ‘oorlogscorrespondent’ die het zal vastleggen op de digitale hedendaagse wijze.