In de pizzatent zit de volgende groep al aan de restanten van koud wordende pizza’s te knagen. Ik schud even snel de hand met adjudant Barend, want als gidsploeg krijgen wij als eerste de pizza. Na hap-slok-weg, op naar de ‘verse’ groep (die al een ochtend Utah Beach achter de rug heeft). Na een snelle introductie, gaan we flux in de bus en op naar Pointe du Hoc,… maar eerste stop is het chromen beeld aan het begin van Grandcamp-Maisy,… ‘Groepsfoto,…’ is de kreet die geslaakt wordt. De ‘Gids’ mag op het knopje drukken en die hoopt dat het allemaal gelukt is.

Bij Pointe du Hoc ontdek ik dat ik mijn aanschouwelijke map ben vergeten in de pizzatent. Barend, die de bus rijdt, neemt de Peugeot volgauto om in recordtijd naar Grandcamp-Maisy heen en terug te rijden. Als ik net met de middaggroep bij Rudders hoofdkwartier vandaan loop, is Barend alweer terug met de essentiële map. Ik schaam me rood voor deze blamage, maar we gaan vrolijk verder.

Bij het bewaard gebleven 15,5cm kanon nabij het parkeerterrein van Pointe du Hoc wordt ik even op de hoogte gebracht door de kenners hoe het werkt, de ‘trekken en velden’, de ‘draaiing van de aarde’ etc. En dan is het weer de bus in, en op naar Omaha Beach.

Bij Omaha Beach is het onderwijl vloed geworden en kunnen we niet het strand op. Via de kade houden we even halt bij WN 72 om weer de nodige uitleg te geven. Mijn gevoel geeft aan dat ik enthousiaste luisteraars heb.

Met deze tweede en laatste groep hebben we wat tijd gewonnen en kunnen we even een korte stop maken bij Wn 65 voor we naar de American Cemetery gaan. Hier is het erg druk geworden naar verhouding in de ochtend. Bij het graf van Peregory is reeds een gids bezig, dus ik hou mijn verhaal bij het graf van Roosevelt Jr. Op de vraag hoeveel jongens hier liggen schaal ik het wel erg hoog op,… 20.000. Barend corrigeert mij,… ruim 9200 gesneuvelden.

Na de American Cemetery is het op naar de sector FOX-Green. Ook hier is het hoog water, maar dan komen de fotovergelijkingen en het verhaal beter tot hun recht. En zo komt de laatste stop in zicht,… Batterie de Longues. De ervaring van twee groepen heeft geleid dat de laatste groep iets vlotter het verhaal tot zich kreeg. Maar ik ben over het verloop van de dag best tevreden. In ogenschouw nemende dat het de eerste keer was dat ik als gids optrad.
Als ik aan Barend vertel dat mijn bijdrage voor hen erop zit, besluit Overste Jasperse dat de gids niet met lege handen naar huis moet gaan. Ik word verblijd met een kruik kruidenbitter en een geweldig wapenschildje van de ASK, dat in mijn gedachten al een plekje heeft voor ik het in handen heb. Een enveloppe met inhoud gaat naar de oorlogsfotografe.

Er van uit gaande dat dit het laatste is wat ik van de ASK zal horen, ben ik des te verbaasder als ik word uitgenodigd om met Corry naar een reünie te komen op donderdag 29 oktober. Door verschillende oorzaken komen we in ’t Harde iets later aan dan gepland en kunnen dus niet meer naar het museum (dit hou ik graag tegoed). Overste Jasperse heet ons van harte welkom. We genieten van de vertoonde film die de mannen gemaakt hebben van hun ervaringen in Normandië. Als dank krijgen we naast een geweldig diner, ook een DVD en foto-cd mee. We voelen ons best thuis tussen de mannen die onze vrijheid bewaken in een financieel best zware periode voor Defensie. Het zou zonde zijn als de budgetten nog verder worden ingekrompen, dat zelfs educatie over de krijgsgeschiedenis verloren gaat. Wil je vrede behouden, leer dan de lessen uit het verleden,…

Mannen en vrouwen van de ASK en de brandweer van ’t Harde,… ook namens Corry,… ontzettend bedankt dat jullie mij deze kans hebben gegeven, het ga jullie goed!

Pieter