Woensdag, 23 september 2009, om 07.45 uur vangt dan D-Day voor ons aan. Onze afspraak is 08.20 uur bij Batterie de Longues. Het is erg mistig en Omaha Beach is spookachtig stil als we langs de boulevard rijden. Mooi op tijd parkeren we de auto bij het imposante bunkercomplex. Als ik naar de weg loop, komt adjudant Harry in de auto aangereden met in zijn kielzog een groene bus van de Koninklijke Landmacht.

De adjudant stelt mij en Corry voor aan de mannen. De helft bestaat uit militairen en de andere helft uit brandweermannen. Ik vertel de heren dat mij ter ore is gekomen dat ze weinig over Operation Overlord weten. Ik wijs richting de zee,… ‘Daar kwamen de Geallieerden vandaan,… (ik verleg mijn armgebaar naar het binnenland),… daar lagen de Duitsers,… die werden verslagen,… en de Geallieerden wonnen,…!’
Maar zo makkelijk kom ik er niet vanaf natuurlijk. We gaan eerst naar de vuurgeleidingsbunker, de leitstand M262. Er gaan zaklampen mee zodat we naar binnen kunnen. Ik vertel de mannen over de late aanvang van de bouw, pas vanaf september 1943 en dat de zaak pas eind mei 1944 gereed was. Na het bezoek aan deze imposante bunker stijgen we in om de vier kazematten te bezoeken, waarvan drie hun originele kanonnen nog bezitten. Onderwijl is Corry gerustgesteld over het gezelschap, het blijken allemaal iets oudere officieren en onderofficieren te zijn. De oorlogsfotograaf knipt er als een hedendaagse Robert Capa op los.

Bij de meest oostelijke kazemat verhaal ik over de naoorlogse opslag van munitie en springstof in deze kazemat. Door onvoorzichtig handelen van twee Canadese bewakers met een luchtdoelgranaat explodeerde de hele zaak, het dak knalde omhoog en dreunde weer neer. Aan de achterzijde klapte een enorm blok beton uit de kazemat dat een tiental meter verder neerkwakte.

Vervolgens hijsen we ons in de bus en gaan we richting Omaha Beach. De eerste stop is het kiezelstrand in de sector Fox-Green, bij Wn 61. Aan de hand van enkele foto’s die genomen zijn tijdens de landing op 6 juni 1944 in dit gebied, schets ik het drama dat zich hier afspeelde. Ook laat ik aan de hand van foto’s het principe van de DD tanks zien en vertel ik hen over de slechte inzet van deze tanks door de Amerikanen (te ver uitgezet in zee) en dat de Amerikanen verder weinig gebruik maakten van de ‘Hobart's funnies’.

Vooral het missen van degelijke mijnopruimvoertuigen, zoals de Sherman ‘Flail’, met veel succes ingezet door de Britten, braken de Amerikanen in dit gebied op. De ‘exits’ waren geheel ondergesneeuwd door land- en anti-personeel mijnen.

Het is een korte rit naar de American Cemetery. Het gebrek aan tijd houdt ons weg bij Wn 62, en het monument van de 1st Infantry Division, en parkeren op het enorme parkeerterrein van de begraafplaats. Op dit vroege uur is het al opmerkelijk druk. Ook hier kunnen we alleen de belangrijkste punten bezoeken en moeten het indrukwekkende bezoekerscentrum rechts laten liggen (al raad ik wel aan om het eens te gaan bezoeken). We maken een stop bij het graf van Frank Peregory die zijn Medal of Honor verkreeg bij Grandcamp-Maisy. Dit wil ik gebruiken als een kleine rode draad om ook een stop te maken op de plek waar een monumentje staat aan het begin van Grandcamp-Maisy.

Ook bezoeken we het graf van Brigadier General Roosevelt Jr. Hier stel ik de vraag waarom deze man ook een Medal of Honor heeft,… we besluiten dat het komt omdat hij de zoon is van President Teddy Roosevelt. We staan ook even stil bij de graven van de gebroeders Niland (de inspiratie voor Saving Private Ryan). Erg indrukwekkend vinden de mannen het centrale gedenkcentrum met het prachtige plafond. En zo scharrelen we verder naar de uitgang om de tocht voort te zetten naar Vierville-sur-Mer.

We zitten goed op schema, maar moeten ook voorgenomen zaken aan ons voorbij laten gaan. Het bezoek aan Wn 65 vervalt helaas. Bij Vierville-sur-Mer stoppen we wel en vertel ik over het drama dat zich hier afspeelde. Dat deze sector ‘DOG’ helemaal vol liep met voertuigen die niet weg konden van het strand, de vele doden en gewonden die hier vielen. We wandelen langs de kazematten van Wn 72 en wijs ik waar de Rangers aan land kwamen (meer naar het westen in de sector ‘CHARLIE’).

Het nog aanwezige 8,8cm Pak in de kazemat van Wn 72 vinden de heren zeer indrukwekkend. Ik probeer aanschouwelijk te maken hoe de anti-tank muur ooit zo’n zware dobber was om die te slechten. Maar de tijd loopt door en het wordt tijd naar Pointe du Hoc af te reizen.

Met enige ongeloof betreedt iedereen het aanloopgebied naar Pointe du Hoc,… want de eerste grote ‘kuilen’ dienen zich aan. Sommige denken dat dit gedaan is om het water in op te vangen. Maar als we eenmaal het terrein betreden, dan is het duidelijk, dit waren zware bommen die verantwoordelijk waren voor deze kraters. Na een uitleg bij Col. Rudder zijn hoofdkwartier wandelen we rustig rond de ravage. Veel zaken kunnen aanschouwelijk gemaakt worden door de film ‘The Longest Day’ aan te halen en te wijzen op punten waar soms dit gefilmd was.

Maar de zeelucht maakt hongerig en iedereen wil naar de pizza. En zo is het op naar Grandcamp-Maisy. We maken nog een foto-stop bij het indrukwekkende chromen beeld aan het begin van dit stadje. Maar de mannen vinden het wel mooi zo, hebben honger en blijven lekker zitten. Een enkele, waaronder de chauffeur, maken wel even van de gelegenheid gebruik voor een foto. Een voorstel tot groepsfoto wordt weggewuifd. Op naar de pizza-tent!